Ήταν από εκείνα τα βράδια τα μελαγχολικά, που η τηλεόραση δεν είχε τίποτα και ήμουν αγκαλιά με ένα μπουκάλι κρασί και μια κουβέρτα στον καναπέ. Χάζευα στο κινητό όταν αποφάσισα να δω παλιές φωτογραφίες. Και κάπου εκεί νοσταλγώντας τις αναμνήσεις που βίωνα ξανά, έπεσα πάνω σε μία δική μας. Για λίγο πάγωσε το αίμα μου, βλέπεις τις είχα διαγράψει όλες ή έτσι νόμιζα. Μέσα μου βαθιά βέβαια ήξερα ότι μου διέφυγε επίτηδες, την είχα αφήσει για να έχω να θυμάμαι κάτι από εσένα, να υπάρχει κάτι να με δένει μαζί σου, δεν μπορούσα βλέπεις να κόψω κάθε δεσμό. Όσο την κοιτούσα, τόσο ανέβαινε ο κόμπος στον λαιμό και με έπνιγε. Για λίγο επέστρεψα στο τότε, στην ημέρα που είχαμε βγάλει αυτή την φωτογραφία. Ήταν τα γενέθλιά μου και ήμασταν στην παραλία, μας άρεσε πολύ η θάλασσα. Εκείνη την ημέρα κατάλαβα πως είχα ξεκινήσει να σε ερωτεύομαι, εκείνη την ημέρα κατάλαβες πως είχες ξεκινήσει να με ερωτεύεσαι…
Είχαμε γελάσει πολύ εκείνο το βράδυ, με φιλούσες συνέχεια, με είχες αγκαλιά. Κάναμε τον ομορφότερο έρωτα και σε είχα νιώσει πιο κοντά από ποτέ. Ήσουν τόσο χαρούμενος και ας σου είχα σπάσει τα νεύρα με την ολοήμερη γκρίνια μου. Κάποια στιγμή θυμάμαι, είχε περάσει η ώρα και είχα κάνει ένα ελαφρύ κεφάλι, σε πλησίασα έβαλα τα χέρια μου στον λαιμό σου και σου είπα ότι φέτος είναι τα μοναδικά γενέθλια που ευχήθηκα να παραμείνω όσο ευτυχισμένη όσο εκείνη την ημέρα. Τότε με κοίταξες στα μάτια μου χαμογέλασες γλυκά και με φίλησες. Η ευχή όμως δεν κράτησε πολύ και έναν μήνα μετά η ευτυχία μου διαλύθηκε παταγωδώς… Έτσι λοιπόν ξύπνησα από τον λήθαργο που είχα πέσει. Κοιτώντας άλλη μία φορά την φωτογραφία έτρεξε ένα δάκρυ που δεν μπορούσα να κρατήσω. Σε κοίταξα καλά σαν ήθελα να σε κρατήσω στην μνήμη μου με κάθε λεπτομέρεια, χαμογέλασα πικρά και την έσβησα. Έχει περάσει πια καιρός… ίσως έπρεπε να το είχα κάνει από την αρχή. Να περνάς καλά μικρέ μου και να προσέχεις…
Μαρία Μεϊντάνη