Είναι εκείνη η ώρα που τα συναισθήματα έχουν σιγήσει και δεν ακούγεται πια τίποτα, μόνο ο βαρύγδουπος ήχος από την πόρτα που κλείνει. Οι λέξεις είναι άηχες, κενές, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κάτι άλλο να πεις. Προσπάθησα με όλους τους τρόπους να σώσω ό,τι ήταν να σωθεί. Ζήτησα, έκλαψα, φώναξα, ικέτευσα να κατανοήσεις, να καταλάβεις, αλλά εσύ νόμιζες ότι είναι άλλο ένα τερτίπι, ότι θα μου περάσει και θα ήμασταν πάλι μια χαρά μαζί. Πόσο λίγο με ξέρεις…
Σου είπα ότι δεν είμαι σαν τους άλλους. Αυτό που βλέπεις, αυτό είμαι. Χωρίς υπόγειες και ύπουλες διαβάσεις, χωρίς σκοτεινά σταυροδρόμια να ψάχνεις το διάβα μου, βατά, φωτεινά, ειλικρινά και ξεκάθαρα μονοπάτια. Με σύγκρινες με τους προηγούμενους ανθρώπους της ζωής σου, με τσουβάλιασες μαζί τους, αναμένοντας το αποτέλεσμα που εσύ επιθυμούσες.
Βούλιαξες στην κινούμενη άμμο της καθημερινότητας, δεν άκουσες, δεν ήθελες. Δεν προσπάθησες, αφέθηκες να παρασυρθείς. Άλλα μου είχες τάξεις και άλλα είχα ονειρευτεί. Όταν οι προσδοκίες και οι υποσχέσεις δεν συνάδουν με την πραγματικότητα, επέρχεται ο πόνος, η λύπη και η απογοήτευση. Σε εμπιστεύτηκα, σου κατέθεσα τη ψυχή σαν λάβαρο στα χέρια σου και εσύ την ποδοπάτησες. Το όνειρο μετατράπηκε σε εφιάλτη. Αποτεφρωμένη στάχτη πια η ελπίδα μου στα χέρια σου.
Αναγκάστηκα να διαλέξω άλλη διαδρομή. Δεν θέλησες να ακολουθήσεις, επέλεξες να παραμείνεις στάσιμος εκεί. Εγώ πάλι επέλεξα να μη χαραμίσω άλλο τις λέξεις μου, σου χαρίζω απλόχερα τη σιωπή μου και τη φυγή μου. Αγάπη μου δεν θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά πρέπει να τρέξεις πια να με προφτάσεις, μερικά βήματα δεν αρκούν…
Stella