Στην σιωπή μου, στην κραυγή μου, στα δάκρυά μου, στις φωνές μου, στις χαρές μου, στις λύπες μου… Πού ήσουν; Ήσουν απών! Ήσουν απών και όχι παρόν! Εμφανιζόσουν στην ζωή μου ξαφνικά και εξαφανιζόσουν με τον ίδιο τρόπο. Μεγάλη επιτυχία η επιλογή μου να σε διαλέξω! Λες και δεν τα έβλεπα τα σημάδια! Λες και δεν έβλεπα ότι δεν είχες χρόνο. Εθελοτυφλώντας μαζί σου την πάτησα. Κι όταν πέρασαν τα δύσκολα κι όταν πέρασε η μπόρα, εσύ ήρθες απαιτώντας χρόνο. Χρόνο για εμάς… Ο χρόνος μωρό μου είναι πολύτιμο δώρο και δεν τον διαθέτω όπου να ‘ναι.
Αλήθεια τώρα, τι προσπαθείς να κάνεις; Τι προσπαθείς να πετύχεις με την επιστροφή – φυγή σου; Τι προσπαθείς να με καταλάβεις; Δεν θα αλλάξει τίποτα. Τα ίδια θα μου κάνεις και ίσως χειρότερα. Αυτή τη φορά όμως δεν έχεις εσύ το πάνω χέρι. Αυτή τη φορά παίζω μπάλα εγώ στο δικό μου γήπεδο. Αυτή τη φορά το παιχνίδι θα στηθεί με τους δικούς μου όρους. Δεν με ενδιαφέρει η νίκη, όχι γιατί είμαι συνηθισμένη στην ήττα, μ’ ενδιαφέρει να καταλάβεις, μ’ ενδιαφέρει να νιώσεις, μ’ ενδιαφέρει να μπεις στην δική μου θέση!
Χρυσάνθη Σ.