Άραγε πόσα παραμύθια έχουμε ακούσει στην ζωή μας; Για έρωτες μεγάλους και τρανούς! Για πριγκίπισσες και πρίγκιπες που αγαπήθηκαν και έζησαν μέχρι το τέλος μαζί! Και μεγαλώνουμε έτσι, περιμένοντας να βρούμε τον πρίγκιπα ή την πριγκίπισσα που θα μας βάλει στο παλάτι του. Όμως υπάρχουν και άλλα παραμύθια… αυτά με τον κακό τον λύκο, που υποτίθεται μας διδάσκουν να προσέχουμε τους ανθρώπους που μας προσεγγίζουν και τις προθέσεις τους. Γιατί παρόλα αυτά, δεν σκεφτόμαστε ποτέ τον κακό λύκο και επικεντρωνόμαστε στον πρίγκιπα; Γιατί ο έρωτας να είναι τυφλός και να αγνοούμε τα «σημάδια» του συντρόφου μας, μεγάλα ή μικρά; Τι είναι αυτό που δεν μας αφήνει να τα δούμε καθαρά ή μάλλον γιατί αγαπάμε να τα προσπερνάμε; Συνήθως τα πρώτα σημάδια φαίνονται πολύ γρήγορα. Εμείς όμως κλείνουμε τα μάτια μας επιδεικτικά. Βάζουμε επίδοξα όλα τα καλά στοιχεία μπροστά για να μη βλέπουμε τα κόκκινα σημαιάκια που εξυψώνονται. Και εξυψώνονται, ω ναι! Εμείς όμως λέμε στον εαυτό μας πως δεν είναι κάτι σπουδαίο και προσπαθούμε να τα μειώσουμε ή και να τα εξαφανίσουμε. Τα σημαιάκια όμως είναι εκεί και ήρθαν για να μείνουν. Τα βλέπουν οι φίλοι μας και οι γύρω μας και συνήθως προσπαθούν να μας προειδοποιήσουν, αλλά εμείς εθελοτυφλούμε. Θεωρούμε πως δεν καταλαβαίνουν την σχέση μας, πως σε κάποια αναφορά μας ήμασταν υπερβολικοί, ακόμη και ότι μας ζηλεύουν μπορεί να σκεφτούμε. Όλα, εκτός το ότι έχουν δίκιο. Όλα, εκτός ότι μας ξέρουν καλά και βλέπουν πως αυτός ο άνθρωπος δεν μας ταιριάζει. Και απομακρυνόμαστε από τους φίλους μας και απομακρυνόμαστε από τους γύρω μας, για να μην έχουμε την «κακή» τους επιρροή πάνω μας. Και ο σύντροφός μας παίρνει αυτό που θέλει. Μάλιστα του το δίνουμε εμείς οι ίδιοι στο πιάτο.
Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί έχει προβλήματα η σχέση μας, γιατί δεν μας καταλαβαίνει ο άνθρωπός μας, γιατί δεν έρχεται λίγο πιο κοντά μας. Και νιώθουμε πως δεν ζούμε το παραμύθι όπως οι πριγκίπισσες και δεν ζούμε το παραμύθι όπως οι πρίγκιπες. Και καμιά φορά είναι πολύ δύσκολο να βγούμε από αυτό. Αμφιβάλουμε για όλα. Αμφιβάλουμε ακόμη και αν μας αξίζει το παραμύθι. Πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγουμε από την ίδια μας την παγίδα; Γιατί μόνοι μας την στήσαμε την παγίδα και πέσαμε μέσα. Θεωρήσαμε ασήμαντα τα σημάδια που βλέπαμε, θεωρήσαμε ότι θα τα αλλάξει ο σύντροφός μας, όταν του το ζητήσουμε. Θεωρήσαμε μέχρι και ότι θα τον αλλάξουμε και όχι πάντα κακοπροαίρετα. Ότι θα εξελιχθεί μαζί μας. Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και αυτά τα σημαιάκια δεν εξαφανίζονται. Και καμιά φορά μπορεί να περάσει πολύς καιρός για να το καταλάβουμε. Όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Τα παραμύθια υπάρχουν και μας αξίζει να τα ζήσουμε! Και όταν το καταλάβουμε αυτό, τα πάντα μπροστά μας ξεκαθαρίζουν. Και όταν μας βάλουμε πάλι ψηλά, εκεί που ανήκουμε, θα έρθει και το δικό μας παραμύθι…
Έλενα Λουκά