Δεν θέλω να ακουστεί σαν να μην ευγνωμονώ ό,τι μου φέρνει η ζωή, ό,τι μας έχει φέρει η ζωή ως τώρα. Μα είναι ξεκάθαρο, το νιώθω, πως εμάς δεν θα μας αφήσει έτσι διψασμένους, μόνο με κάποια σκόρπια “σ’ αγαπώ», λίγα “μου λείπεις” και κάποια “πεθαίνω να σ’ ακούσω”. Το πιστεύω ακράδαντα πως θα ‘ρθει μία μέρα και από το ξημέρωμα θα μας επιφυλάσσει ματιές που ο χρόνος από πάνω τους δεν θα περνά και θα χανόμαστε στο άπειρο της ψυχής μας – σαν ένα γλυκύτατο ταξίδι χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Θα μου πιάσεις το χέρι και ψιθυριστά θα μου πεις μία καλημέρα σαν τραγούδι, σαν ποίημα, θα σε κοιτώ, θα τρέμω, θα μουδιάζω κι όσο κοντά στα χείλη μου θα πλησιάζεις, όλο και πιο πολύ θα σε ποθώ.
Θα περάσεις τα χέρια μες στα μαλλιά μου κι ύστερα κρατώντας με από τη μέση, θα έρθω πιο κοντά σου και ξάφνου όλα γύρω μας θα χαθούν. Παφ, σαν σύννεφο! Θα μείνουμε μονάχα οι δύο μας, αγκαλιά. Το σύμπαν, εγώ, εσύ κι ένα πρωτόγνωρο φιλί. Τα χείλη μου θα γλιστρούν νωχελικά επάνω στα δικά σου, δημιουργώντας ένα άγγιγμα, θα ‘λεγα θεϊκό, υπέρτατης έλξης. Αγάπη μου!
Και τι δεν θα ‘δινα, μες στη σιωπή το σώμα σου ν’ αγγίξω! Να χάνομαι λιγάκι πάνω σου και εκεί στο βάθος των ματιών σου να εξαφανιστώ. Αυτά η ζωή μας τα χρωστά. Αυτά κι άλλα πολλά. Μα εγώ θα περιμένω. Σου το έχω πει ξανά. Για όσο χρειαστεί, εγώ θα περιμένω…
Ελένη Ισπόγλου