Το μόνο σίγουρο και βέβαιο θα ‘ναι να νιώσουμε και να επιδεινώσουμε τις ψυχικές αντοχές, καθώς και της υπομονής μας τα όρια. Μόνο απελπισμένοι και απελπισμένες, θα επιδοθούν να γυρίσουν πίσω και να ζήσουν ξανά και ξανά ό,τι θέλησαν να αποφύγουν και να μην τους στιγματίζει η τότε αδιαφορία. Όμως ο καθένας και η καθεμιά μας έχει τις αδυναμίες της και όταν είναι εύκολα προβλέψιμες, εκεί ποντάρουν και εκεί θα στοχοποιήσουν το πισωγύρισμά τους. Φυσικά αν σκεφτούμε και τον οικονομικό παράγοντα, τότε είναι που θελημένα γυρίζουν πίσω και επισπεύδουν τον αργό τους θάνατο σε ζωντανό μαρτύριο και όχι μόνο. Άνθρωποι και ανθρωπάκια ζουν ανάμεσά μας και έμαθαν να χειρίζονται ακόμα και το μυαλό μας, μ’ αποτέλεσμα να ζητούμε και εμείς επικίνδυνα το χαμό μας, την ταφόπλακά μας όπως λέω συνεχώς, χωρίς να αγαπήσουμε στο ελάχιστον τον καταταλαιπωρημένο μας εαυτό. Όταν αποφασίσουμε να γυρίσουμε, τότε να ξέρουμε και εξ αρχής πως τίποτα δεν θα αλλάξει, απλά θα τους δώσουμε το πάτημα και το πάνω χέρι, για μια κυριαρχία που ίσως ως τότε να μη νιώσαμε για το καλά στο πετσί μας, αλλά τώρα θα ‘χει τη δική μας συγκατάθεση, για το δικό μας μαρτύριο ζωής, που επιλέξαμε με σώας τας φρένας.
Άραγε όταν αποφασίσουμε την επιστροφή μας, σ’ έναν εγκλωβισμό και ψυχικό μας εγκλωβισμό να τα ‘χουμε σώα ή να θέλουμε να παίξουμε με τα νεύρα της ψυχής μας και να της τα κάνουμε τσατάλια, μ’ αποτέλεσμα κι αυτή να μας τιμωρήσει μ’ ανάλογα ψυχοσωματικά που θα μας συμβαίνουν από κει και στο εξής; Πίσω γυρίζουμε μόνο όταν θέλουμε να ελέγξουμε να παρκάρουμε σωστά κι όχι σε στάσεις της ζωής μας, που ξέρουμε πως θα αποβούν τραγικά μοιραίες και ποτέ αναστρέψιμες. Κόλαση να ξέρουμε, δεν βρίσκεται μόνο στο πυρ το εξώτερον που λένε, αλλά υπάρχει εδώ στη γη και δυστυχώς, μέσα απ’ τις ανασφάλειές μας, την μη αυτοπεποίθησή μας και κυρίως μέσα από μια ανύπαρκτη αυτοκριτική, το μόνο που μας επιτρέπουμε είναι να τη βιώνουμε επιδεικτικά και προκλητικά. Φόβοι και φοβίες κάνουν πάρτι εις βάρος μας κι εμείς ανεπίτρεπτα επιτρέπουμε με τη δική μας θέληση να γινόμαστε θύματά τους, παρά τη δική μας αληθινή θυματοποίηση που νιώθουμε και εκφράζουμε. Πίσω δεν θα γυρίσουμε ποτέ, εκτός κι αν θέλουμε τον επιτακτικό και επιβεβλημένο τόνο της ανυπαρξίας μας και της απουσίας μας, μέσω της παρουσίας μας, καθώς ποτέ δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, μόνο προς όφελός τους κι αν το πάρουν χαμπάρι, ας κρυφτούμε στο πιο βαθύ λαγούμι της ψυχής μας!
Άννα Ζανιδάκη