Ξεχνάμε μερικές φορές άθελά μας, ότι οι άνθρωποι “πονάνε”, κάποιες φορές περισσότερο, κάποιες άλλες λιγότερο. Ακόμη και εκείνοι που δεν χρειάζεται να δώσουν κάποια “παράσταση” ή να αρχίσουν να αφηγούνται ό,τι υπάρχει πίσω από το χαμόγελό τους. Δεν δείχνουν ότι υποφέρουν, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι έτσι. Οι άνθρωποι είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μπορείς να αντιληφθείς πίσω από ένα χαμόγελο, κουβέντα, αγκαλιά, άγγιγμα, ακόμη κι από μια φωτογραφία. Πίσω από όλα αυτά υπάρχουν κι άλλα τόσα, υπάρχει όμως και μια προοπτική, αυτό που θα μπορούσες να γίνεις για εκείνους. Να κοιτάζεις την ψυχή, να βρεις πράγματα που πρέπει να ελευθερωθούν. Ο κάθε ένας κάτι κρατάει, αλλά κανείς δεν μπορεί δίχως το ανθρώπινο χέρι. Η κάθε μέρα αποτελεί ανακύκλωση της προηγούμενης και η προοπτική για το επόμενο παίρνει μορφή, εάν όμως ξέρεις πάλι τι πρέπει να κάνεις, αλλά δεν έχεις τη δύναμη, όλα πάλι ξανά από την αρχή θα πρέπει να ανακυκλωθούν. Όπως δίνεις θάρρος στον ίδιο σου τον εαυτό, έτσι να είσαι και στις άλλες υπάρξεις. Χωρίς αυτό είναι ένας λόγος ο άνθρωπος να αρχίσει σιγά σιγά να μαραίνεται…
Δέσποινα Γρηγοριάδη