Σε κοιτάζω καμιά φορά… εκείνες τις στιγμές που δεν με βλέπεις, εκείνες τις μικρές στιγμές που το βλέμμα σου δεν βυθίζεται στο δικό μου. Σε κοιτάζω την ώρα που ανακατεύεις τον καφέ σου, που μιλάς μ’ έναν φίλο στο τηλέφωνο και χαμογελάς. Σε κοιτάζω την ώρα που κουμπώνεις το πουκάμισό σου, τις στιγμές που ανάβεις το τσιγάρο σου. Σε κοιτάζω και κρυφά αναρωτιέμαι αν είμαι στ’ αλήθεια τόσο τυχερή ή πάλι η ζωή θα με εκπλήξει μ’ αυτόν τον στιφό, δυσάρεστο τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει.

Σε κοιτάζω καμιά φορά… τις στιγμές που με κλειστά μάτια χουζουρεύεις στην αγκαλιά μου, τις στιγμές που μέσα στον ύπνο σου με κλείνεις μέσα στα χέρια σου. Σε κοιτάζω την ώρα που γαλήνια κοιμάσαι δίπλα μου, τις στιγμές που διαβάζεις κάτι αστείο και γελάς σαν παιδί. Σε κοιτάζω και κρυφά αναρωτιέμαι αν είναι πραγματικότητα αυτό που ζούμε ή θα έρθει μια στιγμή που θα μου κλέψεις τον παράδεισο που βάλθηκες να μου χαρίσεις…

Κλάσματα δευτερολέπτου κρατούν αυτές οι στιγμές… τόσο όσο χρειάζεται για να αγγίξει το βλέμμα σου το δικό μου και να γεμίσω φως. Να μου χαμογελάσεις και να ζεστάνεις την ψυχή μου. Να μου μιλήσεις και να ταράξεις το κορμί μου. Να με αγγίξεις και να ανατινάξεις το είναι μου. Είναι αυτές οι στιγμές που αδυνατώ να κάνω λόγια αυτό που νιώθω, είναι αυτές οι στιγμές που δεν μπορώ να μεταφράσω με λέξεις αυτό που αισθάνομαι. Είναι αυτές οι στιγμές που γεμίζει το δωμάτιο άηχα “σ’ αγαπώ”, αθόρυβα “μείνε εδώ” και σιωπηλά “σε θέλω”.

Είναι αυτές οι στιγμές που το μόνο που θα ήθελα να σου ζητήσω, είναι να είσαι αυτό που νιώθω ότι είσαι, αυτό που πιστεύω ότι είσαι, αυτό που μου δείχνεις ότι είσαι. Γιατί δεν θα το άντεχα να είσαι αλλιώς… Γιατί κουράστηκα να μετράω απώλειες στην ψυχή μου, κουράστηκα να μετράω πληγές στο κορμί μου, κουράστηκα να μετράω ψέματα στην καρδιά μου. Γιατί κουράστηκα να ψάχνω αλήθειες σ’ αυτόν τον ψεύτικο κόσμο, κουράστηκα να ψάχνω αγάπη σ’ αυτόν τον άνιωθο κόσμο, κουράστηκα να ψάχνω φως σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο.