Λάθος είπες ότι ήμουν. Λάθος είπες κι έφυγες. Άδειασες μέσα σ’ ένα βράδυ μια ολόκληρη ζωή, την δική μας ζωή. Το μόνο που ήθελες ήταν η ελευθερία σου. Έβρεχε πολύ εκείνο το βράδυ θυμάμαι. Δεν κυκλοφορούσε ούτε σπουργίτι. Οι ώρες περνούσαν αργά και με πολύ μεγάλη δυσκολία, μέχρι να συνειδητοποιήσω τι μου είχε συμβεί. Η κραυγή μου είχε τόση δύναμη, όμως παρέμεινε σιωπηλή. Τα δάκρυα δεν έφτασαν ποτέ στο πάτωμα. Τίποτα. Όλα είχαν ανατραπεί. Μακάρι να είχα χρόνο για σένα περισσότερο… Πέρασε πολύς καιρός που γύρισα σελίδα, καθώς η νέα μου ζωή δεν είχε τίποτα που να σε θυμίζει. Δεν ήξερα τίποτα για σένα και το σώμα μου δεν σε αναγνώριζε πια. Γύρισες πίσω μετανιωμένος για τον τρόπο που μου φέρθηκες εκείνο το βράδυ. Δεν με βρήκες. Μέρες χτυπούσες την πόρτα και ξεροστάλιαζες από έξω. Εγώ σε έβλεπα, όμως εσύ δεν μπορούσες να με δεις, ούτε να με αγγίξεις. Βλέπεις, η λευκή μου όψη φάνταζε τόσο λαμπερή μπροστά στο σκοτάδι της δικής σου. Το βράδυ της ελευθερίας σου, ο θάνατος μου χτύπησε την πόρτα. Ήμουν απροετοίμαστη και μόνη…
Χρυσάνθη Σ.