Με συνεπαίρνει η γκρίζα γοητεία της συννεφιάς. Αναρωτιέμαι πάλι, πόσο “γκρίζο” κρυβόταν μέσα σου. Λες κι ήλθε κι έσμιξε με το δικό μου… Αποτέλεσμα; Δυο τσακισμένοι άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους. Το “δύσκολο παρελθόν” σου, μας στοίχειωνε. Το χειρότερο ξέρεις ποιο ήταν; Ότι κάθε στιγμή, κάθε νύχτα, έβλεπα στα μάτια σου την αναπόληση, την προσκόλληση. Αποδεκτό, μιας κι όλοι κουβαλάμε το φορτίο μας, αλλά αν δεν το ‘χεις διαχειριστεί, αν δεν έχεις θεραπευτεί, γιατί καλέ μου άνθρωπε πέφτεις σε μια σχέση να γίνει το δεκανίκι σου; Δεν δέχομαι να παίξω εγώ αυτό το ρόλο, δεν θα σου γειάνω τις πληγές, δεν είμαι η παρηγορήτρα! Ένας απλός άνθρωπος είμαι, που θέλει να ζήσει αληθινά και δεν μπορώ να ασχολούμαι με το παρελθόν κανενός!
Στέλλα Σωτήρκου