Λένε πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να στο φέρει. Τι συμβαίνει όμως όταν δεν στο φέρνει; Μήπως δεν το ήθελες αρκετά; Αλλά πώς γίνεται να μην το θέλεις αρκετά, όταν όλο σου το σώμα ουρλιάζει πως αυτό επιζητάς; Και μόνο στην σκέψη του αντικείμενου του πόθου σου ανατριχιάζεις, νιώθεις το σώμα σου να φλέγεται, ξέρεις πως αν έχεις αυτό, δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο, γιατί πολύ απλά με αυτό είσαι ευτυχισμένος.
Με την απουσία του νιώθεις ένα κενό, ένα κενό που δεν μπορείς να γεμίσεις με τίποτα και όσο περισσότερο προσπαθείς να το γεμίσεις, τόσο πιο άδειος νιώθεις. Μήπως όμως το σύμπαν ξέρει κάτι παραπάνω; Μήπως ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει για κάποιον λόγο; Φυσικά και το θες και δεν είναι στο μυαλό σου αυτό που νιώθεις, αλλά μήπως το έχεις εξιδανικεύσει λίγο; Στην τελική ό,τι θέλει να είναι δίπλα σου, είναι, τόσο απλά. Χωρίς πόνο, χωρίς δάκρυα, χωρίς δράμα και εντάσεις.
Ίσως τελικά το σύμπαν μας φέρνει μόνο αυτά τα οποία είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε. Ίσως μας προστατεύει κιόλας από τα χειρότερα που θα μπορούσαν να συμβούν. Ίσως αυτό που θεωρείς αβάσταχτο την δεδομένη στιγμή, να είναι ασήμαντο μπροστά σε αυτό που θα μπορούσε να είχε συμβεί. Δέξου λοιπόν τον πόνο σου και έχε πίστη σε αυτό που σου έρχεται στην ζωή. Πες ευχαριστώ για όσα έζησες και ρίξε και ένα χαμόγελο κάθε φορά που σκέφτεσαι αυτά τα όμορφα τα οποία συνέβησαν, γιατί κακά τα ψέματα, έζησες πανέμορφες στιγμές.
Όμως σταμάτα να το εξιδανικεύεις και δες καθαρά πως δεν αξίζει να ζεις σε αυτήν την κατάσταση, πως δεν αξίζει να αναλώνεσαι σε τέτοιου είδους σχέσεις, γιατί αν άξιζε, θα ήσουν ακόμα εκεί, θα ήσουν ακόμα εκεί να ζεις και να νιώθεις όλα αυτά που νοσταλγείς και όχι να τα κρατάς σαν βάρος και πλάκωμα στο στήθος σου. Και να θυμάσαι πως στην ζωή μας έρχονται αυτά και μόνο αυτά που εμείς θεωρούμε ότι μας αξίζουν…
Μαρία Μεϊντάνη