Δεν ζεις με την απουσία, ζεις για την παρουσία που ήσουν τυχερός να έχεις για όσο…

Κυριακή ξημέρωμα κι εγώ έχω παγώσει. Ο χρόνος σταμάτησε, οι δείκτες έμειναν βουβοί. Δεν πρόλαβε ο ήλιος να βγει, το δωμάτιο τυλίχτηκε μέσα στο σκοτάδι. Λίγο μετά τη μία, μύρισε θάνατος. Ο χάρος στο προσκέφαλό του μου χαμογελάει, με κοιτάει και με παρακαλεί να έρθω το τελευταίο αντίο να πω. Η μορφή σου παγωμένη, τα χείλη σου φωτιά, αναζητάνε το τελευταίο φιλί, αυτό που θα κρατήσεις για πάντα στο τελευταίο σου ταξίδι. Εκεί που η ψυχή θα γίνει πιο ελαφριά, σαν πουλί θα πετάξει μακριά. Με αυτό το φιλί θα ξέρει ότι αγάπησε έστω μια φορά.

Η ψυχή έφυγε και το κορμί πάγωσε. Κάθε κίνηση κόπηκε και τα χείλη έγιναν χλωμά, κανένα ίχνος ζωής σε ένα σώμα που ήξερε να αγκαλιάζει δυνατά. Μάτια κλειστά ερμητικά, δεν μπορούν να δουν τα δάκρυα της ψυχής μου. Το τέλος μπροστά, ποιος θα λυτρώσει άραγε αυτό το κενό της απουσίας σου; Γίνεται η απουσία σου να γεμίσει με κάτι καινούριο; Αγαπάς όσο ζει ο άλλος και μετά ξεχνάς; Αυτή την απουσία άραγε μπορείς να την ξεχάσεις, να την αφήσεις πίσω σου; Να ζεις και να μην την θυμάσαι πού και πού;

Δεν υπάρχει λύτρωση σε μια απουσία, υπάρχει ένα κενό και μια πληγή που πονάει πιο γλυκά. Πονάει, αλλά χαμογελάει για τις όμορφες στιγμές που έζησε, είναι ευγνώμων που αγάπησε και αγαπήθηκε. Ακόμα κι αν χρειάστηκε να ζήσει τον χωρισμό επώδυνα, νιώθει την ψυχή γεμάτη, για το αποτύπωμα που θα μείνει πάντα στην καρδιά, για το μάθημα που πήρε και κατάλαβε πώς πρέπει να αγαπά. Με αυτή την απουσία κατάλαβα ότι αγάπη σημαίνει σεβασμός, ζω στιγμές και χαμογελάω για καθετί μικρό.