Εκείνο το απόγευμα που με ξάφνιασες με τα λόγια σου, ομολογώ αμφιταλαντεύτηκα για το πώς να διαχειριστώ αυτή την πρωτόγνωρη αγάπη. Είπα να το σκεφτώ καλά πριν σου απαντήσω. Είπα να το σκεφτώ με την καρδιά, γιατί γνώριζα πολύ καλά, πως η απάντηση του μυαλού δεν θα ήταν η σωστή. Χαίρομαι που περίτρανα αψήφησα την έκφραση «δεν πρέπει» και έπραξα σωστά. Σου άνοιξα την πόρτα της καρδιάς μου για να γλιστρήσεις μέσα μου.
Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε κι όλο σε χουχουλιάζω πιο βαθιά μου. Και νιώθω, μετά από τόσες δοκιμασίες και κύματα που περάσαμε, πως οι πόλοι μας έχουν μαγνητιστεί πια, σταθερά κι ακλόνητα. Χαίρομαι, γιατί αν δεν είχα αφεθεί, δεν θα είχα νιώσει αυτούς τους πρωτόγνωρους παλμούς στο στήθος, που φωνάζουν δυνατά το πάθος μου για σένα. Αν δεν είχα τολμήσει έστω λίγο, δεν θα ήμουν μαζί σου τώρα σε αυτό το κυμαινόμενο όνειρο, να αφήνομαι και να χάνομαι μαζί σου σε κύματα ερωτικά.
Από τότε, από εκείνη την πρώτη μέρα που χτύπησες τρυφερά την πόρτα της καρδιάς μου, τα μάτια μου δεν σταμάτησαν να οραματίζονται τη μορφή σου κι εγώ δεν έπαψα λεπτό για σένα ύμνους αγάπης να σιγοτραγουδώ. Ξυπνώ και με τη σκέψη μου αναπνέω την ομορφιά σου, το μοναδικό σου χαμόγελο, το βλέμμα κι όλο το πρόσωπό σου. Αν τότε δεν είχα αφεθεί στο ερωτικό σου ξάφνιασμα, ίσως τώρα να είχα στερέψει από λέξεις κι η ψυχή μου να είχε μείνει παγερή. Ίσως, αν δεν σου είχα πει πόσο σ’ αγαπώ, ο κόσμος να ήταν μονάχα γκρι. Κι ύστερα από όλα αυτά, πλέον στεκόμαστε νοερά αντικριστά, τυλιγμένοι με τόσες οικείες και ζεστές στιγμές, σαν να έχουμε ζήσει μία ολόκληρη ζωή μαζί, σε παίρνω από το χέρι, σε πάω στο παρελθόν, με κρατάς ακόμη πιο σφιχτά για μια βόλτα στο παρόν και οι μέρες περνούν και οι στιγμές δεν ψεύδονται, αδημονούν το αύριο. Ξέρουν κι αυτές πολύ καλά, πως όταν αγαπάς, τι σημαίνει σιωπή, ξέρουν και τι σημαίνει μαγεία.
Ελένη Ισπόγλου