“Μια ευκαιρία ακόμα…”, θα μπορούσε να γίνει τίτλος τραγουδιού, τίτλος εκπομπής στην τηλεόραση, ακόμη και τίτλος βιβλίου. Μια φράση που την ακούμε συχνά πυκνά και συνοδεύεται ακόμα και με γέλια, πειράγματα και παρακαλετά. Δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες; Σε ποιους τις δίνουμε; Πότε τις δίνουμε και γιατί τις δίνουμε; Θεμιτό είναι να δίνουμε το έναυσμα στον άλλον να επανορθώσει, γιατί πραγματικά μπορεί να τύχαμε στη λάθος στιγμή, πράγμα που μπορεί να συμβεί και σε εμάς τους ίδιους. Θα θέλαμε λοιπόν να είχαμε τη δυνατότητα να προσπαθήσουμε ξανά, να τολμήσουμε, να διεκδικήσουμε και να χειριστούμε μια κατάσταση διαφορετικά από ότι την πρώτη μας φορά. Θυμηθείτε όμως, να μένετε σταθεροί στα όριά σας, ούτως ώστε να μην υπομένετε συνεχώς, να μην καταχράζονται κάποιοι την καλοσύνη και την ευγένειά σας και φυσικά όλο αυτό να μην γίνεται εις βάρος του εαυτού σας. Πόσες ευκαιρίες αντέχεις να δώσεις; Θα έπρεπε όχι πολλές, αν και το “πολλές” για τον καθένα, έχει άλλη βαρύτητα. Θα σας πω μια ιστορία…
Τη δεκαετία του 70, γύρισε από τη Γερμανία μια γυναίκα, έχοντας ένα γερό κομπόδεμα στις αποσκευές της. Ηθική, τίμια, ευαίσθητη και συνεσταλμένη καθώς ήταν, δεν είχε γνωρίσει τον έρωτα, πράγμα που διακαώς ποθούσε. Οι γονείς της, διατυμπανίζοντας την πλούσια προίκα της, τράβηξαν το ενδιαφέρον ενός άσωτου επιτήδειου, που με συνοπτικές διαδικασίες, την παντρεύτηκε. Και εδώ αρχίζει το δράμα της. Απιστίες, παρατεταμένες έξοδοι, αλόγιστη σπατάλη, μεθύσια, ακόμα και ξυλοδαρμοί λάμβαναν χώρα και η γυναίκα υπόμενε στωικά όλα της τα πάθη. Κάθε φορά που ο άνδρας αντιλαμβανόταν το μέγεθος του λάθους του, έσκυβε το κεφάλι και μετανιωμένος ζητούσε συγγνώμη στην αγκαλιά της γυναίκας του. Έκλαιγε, ίσως με κροκοδείλια δάκρυα και παρακαλούσε για μια ακόμη ευκαιρία. Μέσα σε δύο δεκαετίες, πόσες ευκαιρίες μπορεί να έδωσε αυτή η γυναίκα; Πολλές! Άπειρες! Εκμηδένισε τον εαυτό της, ένιωθε ντροπή απέναντι στα παιδιά της, άφηνε ατημέλητη την εμφάνισή της, κλείστηκε στον εαυτό της και η κατάθλιψη της χτύπησε την πόρτα με δυνατούς γδούπους. Έως ότου, στη ζωή της ως από μηχανής θεός, εμφανίστηκε ένας έντιμος ψυχολόγος, την άκουσε προσεκτικά, τη στήριξε ψυχολογικά, τη βοήθησε να αντιληφθεί τα λάθη της, της παρουσίασε με ελπιδοφόρα λόγια ότι η ζωή της της ανήκει και χάρηκε όταν αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά της και με συνοδοιπόρους τα παιδιά της, να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή γεμάτη σεβασμό και αγάπη. Όταν μέρες μετά, ο σύζυγος γύρισε σπίτι από ταξιδάκι αναψυχής και το κλειδί του δεν άνοιγε την πόρτα, αναγκάστηκε να χτυπήσει το κουδούνι και να βρεθεί μετέωρος μπροστά στα νέα δεδομένα. Χωρίς να χάσει το θάρρος ή το θράσος του, ζήτησε ακόμη μια ευκαιρία, αλλά το ποτήρι είχε ξεχειλίσει και το νερό είχε παρασύρει στη ροή του κάθε προηγούμενο, δίνοντας τη θέση του στη νέα τάξη πραγμάτων που είχε ορίσει η γυναίκα αγκαλιά με τα δυο της παιδιά. “Μα αλήθεια, έχεις το θράσος να μου ζητάς μια ευκαιρία ακόμα;” ήταν η πρώτη φορά που τον ρώτησε, κάτι που την γέμισε δύναμη, κάνοντας τον συνομιλητή της να οπισθοχωρήσει και να χαθεί για πάντα από τη ζωή τους. Δίνουμε ευκαιρίες επανόρθωσης, επανένταξης και επανατοποθέτησης, εκεί που αξίζει και πάντα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αλλοιώνει κομμάτια του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας. Εσύ αποφασίζεις πότε, πώς και σε ποιον αξίζει να δώσεις μια ακόμη ευκαιρία!
Κατερίνα Σιδέρη