Είναι εκείνα τα λεπτά βλέπεις, που φοβάμαι να αντιμετωπίσω. Όταν το δάκρυ που δεν αφήνω να κυλήσει, αρχινάει από μόνο του να καίει τα μάγουλά μου. Αντιστέκομαι. Αντιστέκομαι, γιατί αν κλάψω θαρρώ θα καταρρεύσω. Δύσκολο ν’ αφήσω το δάκρυ να κυλήσει. Θαρρώ αυτός ο μαζεμένος πόνος γίνεται λυγμός και με νικάει για κάποια λεπτά, εκείνα τα λεπτά των δακρύων. Τα λεπτά της νοσταλγίας, του πόνου, της ανάμνησης, της απόρριψης του «μου λείπεις», του αισθήματος της αδικίας, της άσχημης υποκρισίας, του εφιάλτη της καρδιάς και της προσωρινής τρέλας του μυαλού. Μια σειρά από δίνη συναισθημάτων, σκέψεων και πραγματικού πόνου, δεν μ’ αφήνει παρά να επιτρέψω σ’ αυτά τα δάκρυα να μου κάψουν την ψυχή.
Κείτομαι στο πάτωμα και κλαίω. Ο πόνος μίλησε και στο σώμα μου. Σούβλισε την καρδιά μου. Κλαίω για μένα, ναι για μένα, που επέτρεψα σε σένα να με κάνεις ό,τι θέλεις. Κλαίω για μένα που έχασα κάθε ίχνος αξιοπρέπειας για να σε φέρω πίσω. Που πίστεψα ότι και εσύ ακόμα μ’ αγαπάς. Τελικά όχι, τίποτα από όλα αυτά. Μόνο τα λεπτά των δακρύων μ’ αγαπάνε πια. Με επισκέπτονται όποτε αυτά θελήσουν. Και εγώ, εγώ πια ανήμπορη να τους αντισταθώ, κείτομαι στο πάτωμα και πιάνω πάτο, τον δικό μου πάτο. Εγώ τον ζωγράφισα αυτόν το πάτο, πιστεύοντας σε φρούδες ελπίδες, αγάπες αχρηστεμένες χωρίς νόημα, χάδια λεπίδες, φιλιά αγκάθια, αγκαλιές πτώσεις στο κενό. Τα λεπτά εκείνα των δακρύων, μου θυμίζουν τελικά ποια δεν θέλω να είμαι πια. Να βρω, να ψάξω την πεθαμένη μου αξιοπρέπεια και να γίνω ξανά εγώ. Εγώ, πιο δυνατή από ποτέ, να βρω τη δύναμη, την στιγμή που όταν η ζωή η οποία ξέρει καλά να βολτάρει με το δίκιο, σε φέρει στην πόρτα μου, να καταφέρω να σου πω “Πήγαινε επιτέλους από κει που ‘ρθες!” Ναι! Γιατί όχι; Σου αξίζει!
Μαρία Τσιντίδου