Είναι και κάτι βράδια, που κουλουριάζεσαι κι αγκαλιάζεις τον εαυτό σου δυνατά, προσπαθώντας από κάπου να βρεις ζεστασιά. Κουλουριάζεσαι και σφίγγεις τα χέρια σου γύρω απ’ τον εαυτό σου, σε μια προσπάθεια να γίνεις μικρός, όσο το δυνατόν πιο μικρός, ένα μικρό κουβαράκι, θαρρείς κι έτσι θα μπορέσεις να κρυφτείς απ’ όλα όσα σε πονάνε, απ’ όλα όσα σε φοβίζουν, απ’ όλα όσα σε τρομάζουν. Να κρυφτείς μακριά απ’ όσα σου ματώνουν την ψυχή, απ’ όσα σου διαλύουν την καρδιά, απ’ όσα σου καταστρέφουν το είναι. Κουλουριάζεσαι σφιχτά, κάνοντας το σώμα σου ασπίδα στην καρδιά σου, μην την δουν και την ξαναεκμεταλλευτούν, μην την δουν και την ξαναπληγώσουν. Και περνούν οι ώρες κι η μοναξιά αυξάνει θαρρείς την υγρασία γύρω σου και μέσα σου κι είναι τα δάκρυα που κυλούν όλο και περισσότερα, όλο και πιο καυτά. Και περνούν οι ώρες και κανένα “γιατί” δεν παίρνει απάντηση και κανένα “φοβάμαι” δεν δέχεται μια αγκαλιά και κανένα “δεν αντέχω” δεν το πιάνει κάποιο χέρι παρηγοριάς.
Είναι και κάτι βράδια που αξημέρωτα μοιάζουν. Που το βλέμμα μένει σκοτεινό κι άηχα εκλιπαρεί για μια αχτίδα φωτός που δεν ξεπροβάλλει από πουθενά. Που το κενό μέσα σου μοιάζει όλο και να μεγαλώνει, που σε κοιτά και κρυφογελά θαρρείς, γεμίζοντας το είναι σου ολόκληρο. Είναι και κάτι βράδια που το σκοτάδι σε κυκλώνει όλο και περισσότερο και μοιάζει έτοιμο να σε κατασπαράξει. Κι εσύ ακίνητος απλά περιμένεις. Νιώθεις αδύναμος να κάνεις ακόμη και μια μικρή κίνηση για να ξεφύγεις, να λυτρωθείς… Μα το ξημέρωμα πάντα έρχεται, όσο σκληρό, όσο βαρύ κι αν είναι το σκοτάδι, όσο αποπνικτική, όσο πυκνή κι αν είναι η μοναξιά, όσο δυνατός, όσο έντονος κι αν είναι ο πόνος. Το ξημέρωμα πάντα έρχεται, ακόμη κι αν νιώθεις πως οι δείκτες του ρολογιού έχουν κολλήσει, ακόμη κι αν νιώθεις λεπτό το λεπτό την ελπίδα σου να σ’ εγκαταλείπει. Όσο κι αν υποφέρεις, όσο κι αν φοβάσαι, όσο κι αν πονάς, το ξημέρωμα πάντα έρχεται καρδιά μου…
Κική Γιοβανοπούλου