Της μόδας πια τα “δεν φταις εσύ, εγώ φταίω”, τα “σου αξίζει κάτι καλύτερο” και τα “νιώθω λίγος δίπλα σου”. Φιξ ατάκες, που στο μυαλό κάποιων έχουν μαγικές ιδιότητες και μπορούν να χρυσώσουν το χάπι, μπορούν να μαλακώσουν τον πόνο, μπορούν να μικρύνουν το αίσθημα της απόρριψης. Φιξ ατάκες που “πετάς” και νιώθεις πως μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια, αγκαλιά με την… “μεγαλοψυχία” σου. Ποιος σου είπε όμως ότι το να παραστήσεις πως αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη, αντί να έχεις τα κότσια να φανερώσεις όλη την αλήθεια σου -όποια κι αν είναι αυτή- είναι αυτό που εκείνος που αφήνεις πίσω έχει ανάγκη; Ποιος σου είπε πως το “τίμιο” είναι να την κάνεις μ’ ελαφρά κι όσο πιο ανώδυνα (για σένα) μπορείς, χωρίς να έχεις τη δύναμη να σταθείς απέναντι στον άλλον και κοιτώντας τον στα μάτια να του πεις την αλήθεια σου;
Καμία σχέση δεν τελειώνει χωρίς λόγο. Και το “βαρέθηκα” είναι λόγος. Και το “ξενέρωσα” είναι λόγος. Και το “δεν περνάω καλά μαζί σου” είναι λόγος. Και το “βρήκα κάτι άλλο” είναι λόγος. Κι αυτά κι άλλα τόσα είναι λόγοι, που απ’ τον πιο “σημαντικό” στον πιο “ασήμαντο”, μπορούν να ορίσουν το τέλος μιας σχέσης. Μπορούν να ορίσουν το τέλος και οφείλουν να γίνονται και σεβαστοί, ακόμη κι αν στο μυαλό του άλλου δεν είναι ουσιαστικοί. Σημασία έχει ότι είναι στο δικό σου. Εξάλλου για να ξεκινήσει μια σχέση πρέπει να θέλουν κι οι δυο, για να λήξει όμως, αρκεί η βούληση του ενός. Το θέμα είναι η γεύση που αφήνει κάθε χωρισμός. Όχι στην αρχή, γιατί στην αρχή μπορεί να υπάρχει θυμός, απογοήτευση, πικρία κι όλα αυτά μαζί λειτουργούν σαν παραμορφωτικός καθρέφτης, το θέμα είναι η γεύση που αφήνει κάθε χωρισμός όταν περάσει ο καιρός, όταν καταλαγιάσει η σκόνη του φευγιού. Εκεί και μόνο εκεί μπορείς ν’ αντιληφθείς την αξία του κάθε ανθρώπου. Κι απ’ αυτή τη γεύση που σου έχει μείνει στα χείλη, θα κριθεί όταν κάπως, κάπου, κάποτε ξανασυναντηθείτε, το πώς θα χαμογελάσεις στη θέα των ματιών του. Και μόνο η αλήθεια μπορεί να γλυκάνει αυτή τη γεύση. Μόνο η αλήθεια, όποια κι αν είναι αυτή. Γιατί σε κάθε περίπτωση, μπορείς να πεις ευγενικά και “μαλακά” την αλήθεια σου κι ας φοβάσαι ότι δεν θα εκτιμηθεί. Πίστεψέ με, ο χρόνος θα βοηθήσει να εκτιμηθεί, γιατί ο άλλος θα ξέρει, δεν θα υποθέτει, γιατί ο άλλος θα πρέπει να αντιμετωπίσει, δεν θ’ αναρωτιέται.
Κι ίσως μετά από καιρό, όταν τυχαία σε ξανασυναντήσει, να μπορεί να πει στον διπλανό του “είναι ωραίος άνθρωπος!” κι όχι “είναι το πιο ανάξιο καθίκι που έχω γνωρίσει ποτέ!”. Κι ίσως μου πεις, τι σημασία έχει πώς με βλέπει κάποιος που μάλλον δεν θα ξαναδώ ποτέ; Κι ίσως σου πω, πως σημασία δεν έχει πώς σε βλέπει εκείνος, αλλά πώς θα σε βλέπεις εσύ μετά το τέλος της παράστασης. Γιατί εκείνον μπορεί να μην τον ξαναδείς ποτέ, εσένα όμως θα συνεχίσεις να σε βλέπεις κι αν έχεις έστω λίγη συνείδηση, θες να σε βλέπεις και να καμαρώνεις γι’ αυτό που είσαι κι όχι να φοβάσαι μην βρεθείς κοντά σε κάποιον που σου μοιάζει. Γιατί στο τέλος φαίνεται ποιος είσαι. Όταν η αυλαία πέφτει, τότε θα φανεί αν αξίζεις το χειροκρότημα…
Κική Γιοβανοπούλου