“Απογοήτευση”… λίγο πολύ, όλοι την έχουμε νιώσει. Ίσως να είναι κι ένα από τα πιο άσχημα συναισθήματα που έχουμε έρθει σε επαφή. Είναι σαν ένα φαγητό που έχεις φτιάξει με προσοχή, έχεις φροντίσει για τα καλύτερα υλικά, αφιέρωσες χρόνο και κόπο για να συμπληρώσεις πολλά, μα πάνω από όλα την αγάπη σου, για να βγει όσο πιο νόστιμο γίνεται. Έτσι κι αλλιώς, όταν προσφέρεις χτίζεις και προσδοκίες, με εικόνες όμορφες που σε κάνουν να πιστεύεις και για το άπειρο ακόμη. Κι αρχίζει η αγάπη να μεγαλουργεί, εκφράζεται χωρίς κανένα δισταγμό και παράλληλα κατακτάς ένα προς ένα την εμπιστοσύνη ότι πλέον μπορείς να ανήκεις εκεί. Αλλά πίσω από όλα αυτά, κρύβονται δυνάμεις που αλλάζουν τη ροή. Σαν την σπάνια ομορφιά που χάνει τη λάμψη της έτσι ξαφνικά. Ακούμπησες σε ό,τι πίστευες αληθινό και στηρίχτηκες χωρίς καμία αμφιβολία. Κάποιες φορές αυτά που επιθυμήσαμε όσο τίποτα άλλο, γίνονται οι χειρότερες επαφές μας και τι απομένει στο απολύτως τίποτα; Η αποδοχή είναι απαραίτητη σε οτιδήποτε “άλυτο”. Μην χάσεις τον δρόμο σου για κάτι που όπως ήρθε έτσι και έφυγε, μην αφήσεις την απογοήτευση να σε τρώει μέσα και έξω, γιατί το κουμάντο το αληθινό, εσύ το κάνεις! Μόνο εσύ μπορείς πραγματικά να επιβραβεύσεις και να μειώσεις τον εαυτό σου, κάνεις άλλος!
Δέσποινα Γρηγοριάδη