Εκεί… στη σκοτεινή πλευρά του έρωτα…

Έλα να σου πω για νύχτες αξημέρωτες, για σκέψεις μπερδεμένες και αμέτρητα αναπάντητα “γιατί” που σκάνε σαν πυροτεχνήματα μέσα στο κεφάλι σου και διαλύουν το μυαλό σου. Έλα να σου πω για αμφιβολίες, για απογοητεύσεις και ατέλειωτα “αν” που σαν χειροβομβίδες εκρήγνυνται μέσα στην ψυχή σου και καταστρέφουν το είναι σου ολόκληρο. Βάλε ένα ποτό, άναψε ένα τσιγάρο κι έλα να σου πω για τη σκοτεινή πλευρά του έρωτα… Για εκείνη την πλευρά που όλοι έχουμε κάποτε κοιμηθεί, για εκείνη την πλευρά που όλοι κάποτε έχουμε αφήσει να μας καταπιεί.

Εκεί… στην μοναξιά, στην απόγνωση, στον πόνο και στα δάκρυα. Εκεί… στη θλίψη, στην απομόνωση, στην ερημιά και στην οδύνη. Εκεί που άνθρωποι περιφέρονται με ματωμένα χείλη κι άδεια αγκαλιά. Εκεί που άνθρωποι πνίγονται σε θάλασσες από λάθη και τύψεις, σε ωκεανούς από αναμνήσεις και ντροπές. Εκεί που άνθρωποι κυκλοφορούν με σκοτεινιασμένες ψυχές και θολά βλέμματα, κρατώντας παραμάσχαλα σκονισμένες θύμησες και κατακρεουργημένα δίκια.

Δεν είναι μόνο φωτεινός ο έρωτας, δεν έχει μόνο χρώματα, δεν έχει μόνο μουσικές. Σαν το φεγγάρι κι αυτός… έχει τη σκοτεινή κι αθέατη πλευρά του. Εκεί που τα ανικανοποίητα, τα μονόπλευρα και τα απωθημένα στήνουν χορό μέσα σε ζαλισμένα μυαλά, μέσα σε μεθυσμένες καρδιές. Στη σκοτεινή πλευρά του έρωτα, ξενυχτούν όλα τα “πονεμένα χώρια”, αγκαλιά με σκέψεις. Στη σκοτεινή πλευρά του έρωτα επιβιώνουν εκείνοι που αντάλλαξαν τα όλα τους, για τα ελάχιστα, εκείνοι που αντάλλαξαν την ύπαρξή τους, για τα λίγα, εκείνοι που έβρισαν τον ίδιο τους τον εαυτό για την κατάντια τους, μα έμειναν εκεί να προσμένουν έστω κάτι μηδαμινό να δώσει ανάσα στην ανάσα τους.