Βρήκα σε σένα αυτό που έψαχνα… Μου δόθηκες με όλο σου το είναι, με όλα τα κύτταρα του μυαλού και της ψυχής σου! Με όλο σου το κορμί, που το έβλεπα πως ανταποκρινόταν στο άγγιγμά μου! Με τα μάτια σου, που με κοίταζαν βαθιά με μια φλόγα, με ένα πάθος και με μια απέραντη αγάπη. Ήσουν τρυφερή, δοτική, με τα χάδια σου μου απάλυνες τον πόνο του κορμιού μου από την κούραση. Με τα χάδια στα μαλλιά μου, να ηρεμήσω και να κοιμηθώ, όπως κάνει η μάνα με στοργή. Με καταλάβαινες ακόμα και στην σιωπή μου. Άντεξες στα δύσκολα της δικής μου μοίρας και κατάλαβα πόση ήταν η αγάπη σου. Μου συγχωρούσες τα λάθη μου, με την δύναμη της αγάπης σου! Ποτέ δεν μου ζητούσες τίποτα, ποτέ δεν έκανες κάτι να με φέρεις σε δύσκολη θέση, πάντα διακριτική σε όλα σου. Σου έδινα “ψίχουλα” και με αυτά τρεφόσουν και μεγάλωνες τον έρωτά μας! Έπαιρνες την καρδιά μου στα χέρια σου και την ζέσταινες! Με καταλάβαινες με αυτήν την ενσυναίσθηση που έχεις. Μου έδωσες την ελευθερία του χαρακτήρα μου, δεν ήρθες για να τον αλλάξεις. Να ζήσουμε μαζί στιγμές έρωτα και αγάπης, αυτό ήθελες! Και εγώ ο ηλίθιος, ο βλάκας… σε πλήγωσα. Η ανασφάλειά μου που μεγαλώνω, με έβαλε “στον κύκλο του χαμένου ανδρισμού” και έψαχνα τι; Την επιβεβαίωση; Μα εσύ το είχες κάνει ήδη! Δεν σου αξίζω, σου φέρθηκα άνανδρα. Με αγάπησες πολύ και δεν μου αξίζει τόση αγάπη. Τουλάχιστον τώρα θα φερθώ αντρίκια. Θα φύγω από τις τύψεις που μου καίνε το μυαλό. Όχι γιατί δεν σε αγάπησα, αλλά γιατί δεν σου άξιζα αγάπη μου. Εσύ τελικά ήσουν η δυνατή…
Έφη Χαλκέα