Είχα ανάγκη να σταθείς δίπλα μου και όχι απέναντι όπως συνήθιζες. Μια φίλη που κρίνει κάθε επιλογή μου και με πυροβολεί σε κάθε μου λάθος, πώς άραγε λέγεται αυτό το είδος της φιλίας; Αν σταθείς δίπλα σε κάποιον που το έχει ανάγκη, πιο εύκολα θα απαλύνεις τον πόνο του. Την ώρα που πονάει, δεν έχει ανάγκη να τον στήσεις στον τοίχο, να τον κρίνεις, λες κι εσύ είσαι αναμάρτητος και δεν κάνεις λάθη. Απέναντι υπάρχουν μόνο αυτοί που με το πρώτο σου στραβοπάτημα είναι εκεί να σε πυροβολήσουν. Το απέναντι είναι μακριά, συνήθως σε χωρίζει ένας ολόκληρος δρόμος, δεν νιώθεις, δεν βλέπεις από εκεί. Η απόσταση παγώνει κάθε συναίσθημα. Το δίπλα θέλει πολλά κότσια, θέλει δύναμη για να μην αφήσεις το χέρι αυτού που υποφέρει.
Όποιος νοιάζεται, δεν χρειάζεται να του πεις “Στάσου δίπλα μου και όχι απέναντι!”, θα το δει μέσα στα μάτια σου και θα το κάνει πράξη πριν προλάβεις να μιλήσεις. Άλλωστε τι αξία έχει να ζητάς και να παρακαλείς, αν αυτός που έχεις δίπλα σου δεν νιώθει την ανάγκη σου; “Στάσου δίπλα μου!” φωνάζει το μέσα μου, μα τα χείλη μου σιωπούν. “Στάσου δίπλα μου!” λένε τα μάτια μου θολά από τα δάκρυα, πριν γίνουν λυγμός. “Στάσου δίπλα μου!” λέει το κορμί μου, μα η φωνή μου δεν βγαίνει. Μέσα στην μοναξιά μου, στις στιγμές της σιωπής μου, φωνάζω “Γιατί άραγε δεν στάθηκες δίπλα μου και με έκρινες χωρίς να γνωρίζεις;”. Γιατί να πρέπει να δίνω συνέχεια εξηγήσεις, γιατί να κοιτάω συνέχεια απέναντι και να βλέπω κόσμο να γελάει και να μην μπορεί να κάνει αυτό το ένα βήμα για να έρθει δίπλα σου; Πόσο δύσκολο τελικά αυτό το βήμα; Το δίπλα θέλει ψυχική δύναμη, σταθερότητα και να ξέρεις τι θέλεις, μόνο έτσι μπορείς να σταθείς δίπλα σε κάποιον.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/