Να γυρεύεις στιγμές, να τις περιμένεις πώς και πώς, να επιδιώκεις να πέτυχουν. Να σου συμβαίνουν και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να αντικρίζεις την κάθε μέρα με μούτρα, να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο, την Κυριακή και πάλι από την αρχή. Να συνεχίζεις, να αυτοσχεδιάζεις τα επόμενα και να αναρωτιέσαι και πάλι γιατί έτσι και όχι αλλιώς. Κι υστέρα να λες πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου… Βέβαια από την άλλη, ο κάθε ένας από εμάς έχει τα δικά του “μελανά σημεία”, έχει δικαίωμα να γκρινιάζει, να αναρωτιέται, να πονάει, να κλαίγεται, ακόμη και να θλίβεται, γιατί τίποτα δεν είναι ρόδινο σε αυτή τη ζωή. Αλλά η ζωή είναι λίγη και μέσα σε όλο το κυνηγητό πρέπει να συνυπάρξουμε και με αυτό να αντιληφθούμε πού πρέπει και πότε να σπαταλάμε το χρόνο μας. Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι ασήμαντα κι όμως επιμένουμε, γινόμαστε κάτι άλλο εκεί που δεν υπάρχει λόγος. Έχει λόγο η κάθε ύπαρξη που υπάρχει στη ζωή και κάποιες στιγμές θέλει να αισθάνεσαι ευλογία για ό,τι έχεις. Το ανικανοποίητο δεν έσωσε ποτέ κανέναν, ενώ η ευχαρίστηση έδωσε πολλά μαθήματα.
Δέσποινα Γρηγοριάδη