Αυτή η μικρή λέξη, το “εγώ”, πόσα “σ’ αγαπώ” σκοτώνει; Έκατσε ο καθείς στο θρόνο του και δεν κουνιόταν ρούπι. Κάποιες στιγμές μόνο που βρισκόμασταν ενδιάμεσα κι όλα ήταν μέλι – γάλα και μετά πάλι ο εγωισμός μπροστά, κυρίαρχος! Τι καταλάβαμε; Τώρα πια, γλύφουμε κι οι δυο τις πληγές μας και ρίχνουμε μεμψιμοιρώντας, το φταίξιμο ο ένας στον άλλον. Καλά τα καταφέραμε, δεν βρίσκεις;
Πού να χώνεσαι σ’ αυτό το άνισο παιχνίδι της αγάπης που κερνάει πόνο; Πώς να τσαλακώσεις τον εαυτό σου και να ανοιχτείς σ’ έναν άνθρωπο με όλο σου το “είναι”, χωρίς να δειλιάσεις; Πού να τρέχεις τώρα, να συναντηθείς από δω κι από κει και να ξεβολεύεσαι από τη ρουτίνα σου; Κάλλιο εδώ, στην ασφάλειά σου, χωρίς να βασανίζεσαι τι και πώς νιώθει οποιοσδήποτε. Μείναμε πίσω, μόνοι και λαβωμένοι… Ανάθεμα τον εγωισμό!
Στέλλα Σωτήρκου