Διαβάζω συχνά… υπομονή, υπομονή! Η υπομονή ταιριάζει με την αναισθησία σε μικρή δόση, με την ανεμελιά! Αν εμείς μέσα μας νιώθουμε καλά, τίποτα δεν μπορεί να μας αγγίξει, κακόβουλο, υποτιμητικό, πεσιμιστικό… δηλαδή αν μέσα μας είμαστε οκ, αυτό χωρίς απαραίτητα να βγαίνει προς τα έξω, ας είναι κρυφό, δεν θα μας επηρεάσει κάτι κουτσομπολίστικο ή ενοχοποιητικό για μας! Γενικά το λέω και έχω παρατηρήσει ότι πολλοί και πολλές έχουν άγχος, φόβο, κατάλοιπα παρελθόντος, διάφορα περίεργα στερεοτυπικά απομεινάρια μικρότερης ηλικίας που περάσανε άθελά τους ή από περίεργες σχέσεις που είχανε σε μικρότερη ηλικία! Δυστυχώς κάθε μέρα διαβάζω άθελά μου και εγώ συνέχεια τέτοια θέματα! Ζούμε το τώρα χωρίς να ακυρώνουμε το αύριο, ζούμε κάθε μέρα στιγμές, καλές ή κακές, περίεργες πολλές φορές. Το μέλλον είναι αβέβαιο, είναι ουτοπία να σχεδιάζουμε χωρίς καν να γνωρίζουμε τι θα γίνει! Δεν λέω να μην σκεφτόμαστε, εδώ πάλι μπαίνει ο νους, το μυαλό που κατασκευάζει πάντα σενάρια πρότυπα.
Είμαι υπέρ της καρδιάς σε πολλά θέματα, το ένστικτο, το προαίσθημα ή το καλύτερο το πώς νιώθεις εκείνη τη στιγμή, αν νιώθεις καλά ή άσχημα, γι’ αυτό δεν μπορούμε ίσως να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, διότι έχοντας στο νου μας ότι έτσι είναι τα πράγματα, σκεφτόμαστε πάντα έτσι, για παράδειγμα “έτσι θέλω αυτό, έτσι θέλω εκείνο, οτιδήποτε άλλο με ενοχλεί και καλά με πειράζει”, γενικά σε πολλά στη ζωή που βιώνουμε! Μεγάλωσα σε μια γενιά που ήμασταν ανέμελοι, ελεύθεροι, χύμα. Υπήρχε χρονικό όριο στο παιχνίδι και σε πολλά άλλα, όμως ήταν μαγικό, δεν υπήρχε Facebook, ούτε κινητό, ούτε καν σταθερό! Το λέω γιατί βιωματικά, αλλά και από αυτά που διαβάζω, οι νεότερες γενιές, που έφηβοι προλάβανε την τεχνολογία, τους βλέπω και τις βλέπω, ζουν μια ψευδαίσθηση ιντερνετική, εθίζονται σε αυτή, ψάχνουν μάταια μέσα από εδώ την ευτυχία τους, ξεχνάνε όμως ότι μέσα τους είναι κενοί, δεν ευχαριστιούνται, θέλουν και άλλο, πιο πολύ. Εθισμός… δεν τους φτάνει τίποτα πλέον.
Φώτης Κωστακιώτης