Είσαι από αυτούς που αγαπάς με όλο σου το είναι; Που τα δίνεις όλα διπλά και τριπλά; Που σκέφτεσαι τον άλλον πιο πολύ από τον εαυτό σου; Ε τότε την πάτησες, γιατί στην αρχή όλα είναι εντάξει, όλα είναι ωραία, όμως μετά από καιρό όταν έχουν κουραστεί τα μυαλά σου, όταν έχουν γίνει τα νεύρα σου κουρέλια και όταν το δίκιο σου έχει φτάσει ταβάνι, τότε με τα λύπης μου σου λέω πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το βρεις. Αφού πάντα έφταιγες εσύ, πώς ζητάς τώρα να έχεις δίκιο, φυσικά πάλι εσύ θα φταις. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που έχει μάθει να τον χαϊδεύουν, να τον κακομαθαίνουν, να συμφωνούν πάντα μαζί του, ξαφνικά να είναι λάθος; Δεν γίνεται, δεν το αποδέχεται. Πώς γίνεται εσύ να υψώσεις ανάστημα μπροστά του; Δεν γίνεται.
Στην αρχή κάνεις πίσω από ανασφάλεια, από έρωτα, από συμβιβασμό. Έπειτα κάνεις πίσω λόγω των παιδιών. Κάθε φορά κλαις βουβά, νευριάζεις βουβά, μιλάς βουβά, ώσπου σπάει κάποια μέρα η σιωπή και γίνεται βουή τόσο μεγάλη, που δεν σε αναγνωρίζεις. Κι αν εσύ δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, φαντάσου ο άλλος τι παθαίνει. «Η λύση είναι ο διάλογος» λένε οι ειδικοί, όμως ποιος διάλογος είναι ικανός να αλλάξει την ξεροκεφαλιά, ποιος διάλογος είναι ικανός να ρίξει τον εγωισμό; Όταν η ικανότητα να ακούς τον άλλον δεν είναι διαθέσιμη; Εγώ το μόνο που ξέρω είναι πως αν δεν μπει ο ένας στο μυαλό του άλλου, τίποτα δεν μπορεί να γιατρευτεί, αν ο ένας δεν σκεφτεί πώς μπορεί να νιώθει ο άλλος, τίποτα δεν μπορεί να σωθεί. Η αγάπη είναι πολύ αφηρημένη κι εμείς ζητάμε κάτι πιο συγκεκριμένο…
Λένα Χρυσάφη
