Νύχτωσε… Σήμερα, όπως εχθές, όπως κάθε βράδυ, σε σκέφτομαι. Σκέφτομαι το άγγιγμά σου, σκέφτομαι το κορμί σου. Τα χείλη σου. Τα χέρια σου. Πόσο όμορφα έπαιρνες την εύθραυστη καρδιά μου στα χέρια σου, απαλά να μην την τραυματίσεις, της μάθαινες να αγαπά και φρόντιζες με ζήλο τις πληγές της. Ακούω την φωνή σου να ψιθυρίζει στο αυτί μου «Σε θέλω!» και κλείνω τα μάτια μη και φύγεις από την σκέψη μου.
Περίεργο, με κλειστά μάτια σε “βλέπω” καλύτερα. Σε μυρίζω, σε αισθάνομαι, σε νιώθω. Πόσο θα ήθελα να ήμουν στην αγκαλιά σου, να με χαϊδεύεις στα μαλλιά και να με γλυκοφιλάς. Σήμερα που οι ουρανοί είναι ανοιχτοί, εύχομαι να με δεις να σε κοιτώ από ένα άστρο, εκεί ψηλά. Σήμερα πού βρίσκεσαι; Πού κοιμάσαι; Άραγε είσαι μόνος; Με σκέφτεσαι λίγο; Αναρωτιέσαι και εσύ τι κάνω; Θα ήθελα να ήμουν σε μια γωνιά να σε παρατηρώ, να σε χαζεύω, χωρίς να με βλέπεις. Και μετά αθόρυβα να σε φίλαγα στον λαιμό σαν υπόσχεση πως θα ξαναβρεθούμε.
Δεν έχω ύπνο σήμερα και δεν ξέρω τι να πρωτοσκεφτώ. Αναπολώ στιγμές και λεπτά, δευτερόλεπτα, αισθήσεις που έμειναν ανολοκλήρωτες και πάθη μισά. Τι θέλω και τα σκέφτομαι, αφού δεν αντέχω να σε θυμάμαι, να σε πονώ που είσαι μακριά, μόνος, χωρίς αποκούμπι να παλεύεις και εσύ με τους δαίμονές σου. Πού κοιμάται η ψυχή σου, σε παράδεισο ή σε κόλαση ζεις; Πώς είναι οι ημέρες σου, πώς την παλεύεις τις νύχτες σου; Όπου και αν είσαι, σκέψου με και θα έρθω…
Ελένη Ρέγγα