“Βρε κουτό… ουρλιάζω μόνο και μόνο επειδή σε αγαπώ! Μην φεύγεις!”, ακούω τον άλλο να λέει στη σχέση του, με την κοπέλα στο καπάκι να του εξιστορεί πόση αβεβαιότητα και ανασφάλεια νιώθει μαζί του. Αυτό ήταν αρκετό για να αρχίσει μια αλληλουχία σκέψεων στο κεφάλι μου. Το θέμα ήταν απλό και γνωστό – ένας άνθρωπος που δεν ξέρει τι θέλει από τη σχέση του και ταλαιπωρεί το άτομο που έχει απέναντί του. Ένας άνθρωπος που δεν ξέρει αν θέλει τη σχέση του, θα έλεγα. Βλέπεις φίλε, οι σχέσεις δεν είναι παιχνίδια που μπορείς να τα αφήσεις όταν βαρεθείς και να επανέλθεις αργότερα. Κι αυτό δεν περιορίζεται μόνο στις ερωτικές σχέσεις, αλλά σε κάθε είδους συναναστροφή. Φίλοι που χάνονται όταν κάνουν καινούριους κύκλους, για να επιστρέψουν όταν θυμηθούν ή όταν τους παρατήσουν, σύντροφοι που τα σκαμπανεβάσματά τους είναι χειρότερα κι από πλοίου σε φουρτούνα. Τα συναισθήματα δεν μπορείς να τα εκμεταλλεύεσαι με αυτό τον τρόπο. Μια σχέση, όποιας μορφής κι αν είναι, πρέπει να βασίζεται στο σεβασμό, την κατανόηση και τη συνεργασία. Κι αν εσύ θες απλώς να περνάς την ώρα σου, πάρε ένα κομπολόι, χρησιμοποίησε ένα αντικείμενο, όχι μια ανθρώπινη ψυχή. Ο πόνος δεν μπορεί να διαγραφεί, θα είναι μόνιμα αποτυπωμένος εκεί. Δεν έχεις το δικαίωμα να αλλοιώνεις μια ψυχή με αυτό τον τρόπο και δεν είναι μαγκιά να περνάς τον άλλο από ένα συναισθηματικό roller coaster. Μαγκιά δεν είναι να πεις “θέλω, αλλά…”. Μαγκιά είναι να παραδεχτείς ότι δεν σου βγαίνει, δεν το βλέπεις να προχωρά. Μαγκιά είναι να ξεκαθαρίζεις τη θέση σου. Αν δεν είσαι σίγουρος τι θες, δεν είναι ευθύνη του άλλου να τραβάει τα ζόρια σου. Βρες τα με τον εαυτό σου και μην ταλαιπωρείς τους άλλους.
Ίσως να μην θες να πληγώσεις τον άλλο, λέγοντάς του ευθέως αυτό που μάλλον ήδη ξέρει, ίσως απλώς να μην έχεις βρει κάτι καλύτερο και να μην θες να είσαι μόνος σου όσο ψάχνεις. Όποια κι αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο – παίζεις με τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που σε νοιάζεται πραγματικά, γιατί αν δεν νοιαζόταν, δεν θα καθόταν να ανέχεται τη στάση σου. Πόσες φορές έβγαλες νεύρα και θυμό πάνω στον άλλο, απλώς και μόνο επειδή ένιωθες να σε πνίγει κι ας μην σου είχε κάνει κάτι; Πόσες φορές τον έστειλες, επειδή νόμιζες ότι πλέον μπορείς να συνεχίσεις πλέον μόνος σου, αλλά μετά άλλαξες γνώμη κι εκείνος σαν ερωτευμένος γύρισε, έστω και προβληματισμένος; Πόσο καιρό ακόμη πιστεύεις ότι θα συνεχίσεις να το κάνεις αυτό, πριν σε στείλει εκείνος μια και καλή; Θα σου πως ποιο είναι το μεγαλύτερο σου λάθος… Νομίζεις ότι ο άλλος δεν αντιλαμβάνεται το παιχνίδι που παίζεις εις βάρος του, αλλά κάνεις λάθος. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά τη στιγμή που σου δίνει την πρώτη ευκαιρία. Είναι μόνο τόσες οι ευκαιρίες που θα σου δώσει πριν αποχωρήσει πανηγυρικά και σε αφήσει να κοιτάς σαν χαζεμένος. Κι εκείνη την τελευταία φορά, θα έχεις χάσει κάθε δικαίωμα πάνω του. Κι εκείνη την τελευταία φορά, θα πονέσεις όσο πονούσε κι εκείνος τόσο καιρό, διότι ως γνωστόν η ζωή ρόδα είναι και γυρίζει.
Γεωργία Ευστρατίου