Έχουμε μιλήσει πολλές φορές και άλλες τόσες έχουμε διαβάσει για τη δύναμη της συγγνώμης, αλλά και την αλόγιστη από μερικούς χρήση, μιας λέξης τόσο μα τόσο σημαντικής. Όταν ζητάμε συγγνώμη, είμαστε υπεύθυνοι και έχουμε κατανοήσει ότι έχουμε σφάλει, έχουμε συνειδητοποιήσει το λάθος μας, το οποίο είναι ανθρώπινη συνθήκη και με ταπεινότητα αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεών μας. Όταν δε, δεχόμαστε από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε τη δική τους συγγνώμη, αξιολογούμε την ορθότητα της πράξης τους και αναλόγως προχωράμε σε «άφεση αμαρτιών» και συγχώρεση ή αν θεωρούμε τα τεκμήρια του συνομιλητή μας ελλιπή ή επιφανειακά, οδεύουμε σε μη αποδοχή της, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλα λύνονται με μια συγγνώμη. Κάποια ναι, λύνονται, όχι όμως όλα. Η συγγνώμη μπορεί εύκολα να γίνει καραμέλα στο στόμα ανερμάτιστων και να λέγεται αβίαστα, επαναλαμβανόμενα και χωρίς καμία συνοχή ή βάση. Στο χέρι μας είναι αν προχωρήσουμε σε παραδοχή της ή σε λήξη της όποιας συζήτησης. Το σθένος, η εντιμότητα, η ταπεινότητα, η ανιδιοτέλεια, η μεταμέλεια και η αποδοχή ευθυνών, είναι αυτά που μπορούν να χρωματίζουν τη συγγνώμη καθάρια και να την κάνουν αληθινή. Αν η συγγνώμη που μας «σερβίρουν» είναι μια λέξη χιλιοειπωμένη, αν είναι εύκολη, αν δεν συνοδεύεται από πράξεις ή αν δεν φανερώνει εξιλέωση, σίγουρα είναι κάλπικη. Ακόμα δε, αν ο υπαίτιος ή φερόμενος ένοχος προσπαθεί να μας πείσει μονάχα με μια συγγνώμη χωρίς επιχειρήματα, με λόγια κούφια, χωρίς αλήθεια, λυπάμαι αλλά δεν πρέπει να ενδώσουμε στην πρόκληση, όσο και αν μας στενοχωρεί η εξέλιξη της κατάστασης, αλλά με σθένος και ίσως πόνο ψυχής θα πρέπει να προχωρήσουμε σε ρήξη φιλίας, σχέσης, ή συναναστροφής.
Κάποιοι θεωρούν εύκολη υπόθεση το λάθος και δεδομένη την εξιλέωση με μια συγγνώμη, κάνοντας συνεχώς πράξεις που μας μειώνουν, μας ενοχλούν και υποβαθμίζουν την υπόστασή μας. Κάποια στιγμή φτάνει το πλήρωμα του χρόνου. Ας έρθουν λοιπόν αντιμέτωποι και υπόλογοι με τις πράξεις τους και ας εισπράξουν επιτέλους την απάντηση που τους αρμόζει. Δεν είμαστε υποχείρια κανενός, δεν δίνουμε σε κανέναν το δικαίωμα να μας υποβαθμίζει και να λειτουργεί εις βάρος μας. Αναλαμβάνουμε δράση, υψώνουμε το ανάστημά μας και με γνώμονα την προσωπική μας ελευθερία και την ψυχική μας ηρεμία, τοποθετούμε στο βάθρο που του ανήκει, τον άνθρωπο που νομίζει ότι είναι στο απυρόβλητο, εκείνον που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, αυτόν που δεν μαθαίνει από τα λάθη του, παρά τα πολλαπλασιάζει. Διαγράφουμε από τη ζωή μας τα κακώς κείμενα, τους ανθρώπους που μας στερούν εξέλιξη και ψυχική υγεία, γινόμαστε ρεαλιστές των καταστάσεων, δίκαιοι απέναντι στον εαυτό μας και κάνουμε παρελθόν όλους όσοι μας επηρεάζουν αρνητικά, όσο κι αν αυτό μας πονάει, όσο κι αν δε θέλουμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα στα μάτια.
Κατερίνα Σιδέρη