Είχε συνηθίσει στη ζωή της κι έδινε πάμπολλες ευκαιρίες, μόνο και μόνο επειδή ήλπιζε σε μια καλή της τύχη κι άλλο τόσο στην καλή της τη μοίρα. Μα δεν φτάνουν ούτε οι μοίρες, ούτε τα ευχολόγια, αν οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιήσουμε και δε διαλευκάνουμε μέσα μας όλα τα σκοτεινά και μελανά μας σημεία. Αν νιώσεις του είπε πως θες να γυρίσεις, απλά κάτσε και σκέψου τι ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και τότε πίστεψέ το, θα υπογράψουμε κι οι δυο μας, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, την ψυχική και σωματική του καταδίκη. Μη γυρίσεις για κανένα λόγο του είπε και το εννοούσε, καθώς η Μαριέττα είχε συνηθίσει πια τις ατασθαλίες του Μάριου και δεν γινόταν με τίποτα ακόμα να βρεθούν και στον ίδιο χώρο. Αλλά η ζωή που παίζει τα δικά της παιχνίδια, το κάνει πράξη ο Μάριος και της συμπαραστάθηκε στις πιο δύσκολές της στιγμές, μ’ αποτέλεσμα να ζήσουν ένα έργο απ’ τα παλιά νόμιζες, που όμως δεν άργησαν να φανούν οι διαπληκτισμοί και τα κενά επικοινωνίας και έλλειψης επαφής και προσέγγισης.
Όχι, τώρα πια δεν χρειάζεται καν να κάνουμε σκέψεις επανασύνδεσης, αφού για μας μίλησε η ζωή κι απέδειξε πως μακριά είμαστε ήρεμα το κυριότερο, αλλά και ήσυχοι, ανέπαφοι από φασαρίες και άσχημα βιώματα, δικά μας και των παιδιών μας. Όχι που η Μαριέττα όποτε της δινόταν η ευκαιρία, δεν έκανε τους δικούς της απολογισμούς και έθεσε τις δικές της σκληρές κατά μέσο όρο ποινές και διεξαγωγές αυτών. Το έλεγε και το ξανάλεγε, ακόμα και στα όνειρά της τον έβλεπε και τον έδιωχνε. Τέτοια ψυχαναγκαστική ιδιότητα και τέτοιος φόβος, ακόμη μην και τυχόν έρθει και πάλι πίσω. Άσε που μου έλεγε πολλές φορές τον έβλεπε να τον διώχνει κι εκείνος να επιμένει, αλλά μάλλον θα ‘ταν ξεσκέπαστη που της λέω κι εγώ.
Τα γεγονότα συνέβησαν, οι ψυχές μίλησαν, οι καρδιές πέτρωσαν, τα συναισθήματα απομακρύνθηκαν μεν, αλλά η λογική πρυτάνευσε και επιδίδεται πια σε μαθήματα κοινής και ικανής συνεννόησης για τα παιδιά τους και μόνο. Λάθη έκαναν κι οι δύο, τα ποσοστά ο καθένας τα πήρε πάνω του, αλλά η ουσία μία και μοναδική, βρήκαν την ηρεμία τους όσο γίνεται, μα και τον εαυτό τους που ‘χαν αρχίσει να χάνουν κι ευτυχώς τον πρόλαβε η φίλη μου και το δήλωσε και στον τότε της σύζυγο, δεν πάει άλλο του είπε. Κι ένας τόμος ζωής έκλεισε με τα δάκρυα να σκεπάζουν τα όνειρα που έμειναν για πάντα δικά τους και απραγματοποίητα. Μα η ζωή, ο Θεός, δίνει δύναμη κι όλα πια είναι και κυλούν σαν ένα κακό όνειρο, ευτυχώς!
Άννα Ζανιδάκη