Περίεργη και παράξενη η ανθρώπινη φύση, βλέπεις ανθρώπους να αγωνίζονται και να αντιμετωπίζουν τη ζωή όπως κι αν τους τα φέρει και βλέπεις και άλλους εντελώς παρατημένους στο πρώτο στραβό. Άνθρωποι που έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους και δεν θέλουν να παλέψουν για να ανακάμψουν και να επανέλθουν. Το χειρότερο στο όλο θέμα, είναι ότι στις πλείστες περιπτώσεις αυτή η παραίτηση έρχεται μετά από κάτι μικρό και ασήμαντο. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που όλο κλαίνε την τύχη τους και τίποτα δεν τους ευχαριστεί στη ζωή. Πάντοτε ο άλλος θα έχει κάτι περισσότερο ή κάτι καλύτερο κι εκείνοι θα είναι οι αδικημένοι της ζωής. Είναι σαφώς και οι δυσάρεστες περιπτώσεις, στις οποίες κάποιο άσχημο παιχνίδι της μοίρας τους στέρησε πράγματα δεδομένα για άλλους, αλλά και πάλι η αντιμετώπιση είναι η ίδια – μια γενική και απόλυτη παραίτηση και άρνηση, λες και η ζωή σταμάτησε τη μέρα εκείνη του τραγικού συμβάντος. Στην αρχή συμπονείς και συμπάσχεις μαζί τους, αλλά κάπου στην πορεία αντιλαμβάνεσαι ότι το άτομο αυτό δεν είναι πρόθυμο να προσπαθήσει πια. Λειτουργεί σαν η ζωή του να έχει τελειώσει. Άνθρωποι που έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους και δεν αναγνωρίζουν ότι η ζωή τους δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Η αυτοκαταστροφή και η αυτολύπηση γίνονται λίγο λίγο τρόπος ζωής και όλοι όσοι τους νοιάζονται βγαίνουν στην απ’ έξω. Δεν μπορεί κανείς να τους ταρακουνήσει και να τους σταματήσει από αυτή την κατρακύλα που έχουν πάρει.
Άνθρωποι που αναλώνονται στα ίδια και τα ίδια. Διηγούνται ξανά και ξανά τις κακουχίες που τους έφερε η ζωή και τα χτυπήματα που έρχονται από παντού στον άδικο ετούτο κόσμο. Άνθρωποι που ήταν ίσως κάποτε η χαρά της ζωής, τα ρίχνουν όλα στα δεινά που κάποτε περάσαν, για να αιτιολογήσουν την τωρινή τους κατάσταση και τη μιζέρια τους. Και αυτή η μαυρίλα που εκπέμπουν, διώχνει τους άλλους μακριά πριν προλάβουν να τους μολύνουν. Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό το θείο δώρο που λέγεται “ζωή” τους ανήκει ακόμη. Ξέρουν μόνο ότι η μοίρα τους έδειξε το σκληρό της πρόσωπο και πρέπει να φυλαχτούν κι ας χάνουν παράλληλα τον εαυτό τους. Δεν δέχονται και δεν αναγνωρίζουν πως ό,τι κι αν τους έχει συμβεί, δεν είναι οι μόνοι. Είναι κι άλλοι πολλοί που έχουν υποστεί κακομεταχείριση, απώλεια, δυσκολίες, αλλά δεν τα έβαλαν κάτω. Είναι τραγικό να αφήνεσαι στη μοίρα σου και να πηγαίνεις όπου σε πάει. Στην τελική δεν σε πάει, εσύ την οδηγείς, όχι αυτή εσένα. Αν έστω και λίγο ύψωνες ανάστημα και έβαζες πείσμα, ίσως η μοίρα σου να ήταν αλλιώς. Ίσως αν έβλεπες ότι στις πλείστες των περιπτώσεων τη μοίρα μας την ορίζουμε οι ίδιοι με τις πράξεις μας, τα πράγματα να εξελίσσονταν αλλιώς. Μέχρι τότε, ζήσε στην αυτολύπηση και τη μιζέρια κι άσε τη ζωή να περνά και να χάνεται από μπροστά σου. Να θυμάσαι μόνο ότι ζούμε με χρόνο δανεικό και κάποια στιγμή η κλεψύδρα θα αδειάσει…
Γεωργία Ευστρατίου