Οικογένεια… μία λέξη που ηχεί στα αυτιά σου με μία αγάπη και μία θαλπωρή. Με ένα ζεστό σπιτικό που δημιουργήθηκε από δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν πολύ. Ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι γέμισαν με χαρές και γέλια το όμορφο σπιτικό. Με τον παππού και τη γιαγιά μαζί και με αγάπη περισσή να λένε παραμύθια. Και όταν το κοριτσάκι αυτό μεγάλωσε αλλά όχι και πολύ, δημιούργησε μία οικογένεια χωρίς να το έχει φανταστεί. Τότε ήταν αλλιώς η εποχή, έμεινες έγκυος, έπρεπε να παντρευτείς να κλείσεις τα στόματα γιατί… “Ο κόσμος τι θα πει;”. Έγινες μάνα με έναν άντρα που δεν ήξερες ότι μπορείς να πορευτείς, γιατί απλώς δεν τον ήξερες. Τα παιδιά σου όλη σου η ζωή και ας μην πρόλαβες να καταλάβεις τι είναι η ζωή. Έφυγες γιατί δεν άξιζε, ούτε θυσιάστηκες να σώσεις ένα γάμο που δεν μπορούσε να σταθεί, αλλά έφυγες για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου με αξιοπρέπεια που εσύ είχες μέσα στην ψυχή σου. Γιατί έτσι την έμαθες! Μεγάλωσες τα αγόρια σου που δεν είναι πια μικρά, έγιναν ενήλικες. Η ζωή τα έφερε αλλιώς και πάλεψες και τους έδωσες αγάπη και ανατροφή. Έφυγαν, άνοιξαν τα φτερά τους, πάτησαν στα πόδια τους.
Και ήρθε η ώρα που έμεινες μόνη σου, γιατί έτσι η μοίρα το όρισε. Ήρθε η ώρα που έπρεπε να μάθεις με σένα, για σένα. Ήρθε η στιγμή που το “μικρό” σου, που για τη δική του μοίρα έπρεπε το δικό σου σπίτι να μοιραστεί ξανά, άνοιξες την αγκαλιά σου και το πήρες, γιατί ως γνωστόν μάνα είναι μόνο μία! Μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου θα είσαι εκεί δίπλα τους, υποστηρικτικά. Είχες λύπη και χαρά μαζί. Έτσι είναι η ζωή. Άδειασες ντουλάπες, άλλαξες κρεβάτια να βρει κι αυτό τη δική του θαλπωρή. Εσύ; Έχασες την ελευθερία που δύσκολα έμαθες να την διεκδικείς. Έδωσες πάλι χώρο, έχασες λίγο από το δικό σου, αλλά μάνα είναι αυτή! Έδωσες το γραφείο που μέχρι τώρα χρησιμοποιούσες και έκανες γραφείο το τραπέζι της κουζίνας, αλλά και πάλι, μάνα είναι αυτή! Δύσκολη η συγκατοίκηση με το “μικρό” σου, που μόνο μάνα μπορεί να σε δει. Αλλά δεν είσαι μόνο αυτό, είσαι γυναίκα, είσαι αλλιώς. Πατάς στα πόδια σου και αισθάνεσαι πάλι το χάσμα γενεών και ας είναι μικρή η διαφορά που υπάρχει τελικά. Νιώθεις πολλές φορές να σε πετάει στον τοίχο, σε μία γωνιά και αναρωτιέσαι πώς θα το χειριστεί; Και έρχεται η ώρα που εσύ γίνεσαι το παιδί και το παιδί γονιός. Πιάνεις τον εαυτό σου να νιώθεις παιδί και μόλις φύγει το “μικρό” σου, να κάνεις τρέλες, να τραγουδάς να μιλάς δυνατά χωρίς να ακούς “αμάν ρε μάνα!”. Και όλο αυτό το κάνεις με αγάπη και υπομονή, γιατί μάνα είναι αυτή. Και εύχεσαι να βγει πάλι στη ζωή με τα φτερά του απλωμένα, γιατί εσύ βοήθησες να γιατρευτούν. “Γιατί μάνα είναι αυτή…”.
Έφη Χαλκέα