Τρέλανέ μας κι εσύ λίγο! Τελικά είσαι ο “ένας” ή ο “κανένας”; Βοήθα με λίγο και μένα την καψερή! Τι να σκεφτώ άλλο πια; Έχω σπάσει το κεφάλι μου να με πηγαινοφέρνεις σαν τρενάκι του λούνα παρκ. Πώς να βγάλω άκρη με σένα; Μία έτσι, μία γιουβέτσι. Τώρα που τα ‘πα όλα, ας περάσουμε και στο παρασύνθημα, ας προσπαθήσουμε να τα βάλουμε κάτω μπας και βγάλουμε μια άκρη, λέμε τώρα…
Αν είσαι πράγματι ο “ένας”, γιατί φοβάμαι ακόμα; Γιατί νιώθω αυτή την γλυκόπικρη γεύση στο στόμα λες και θα ‘ρθει ένα αστροπελέκι πάνω μου από λεπτό σε λεπτό; Επιτέλους γιατί νιώθω αυτό τον κόμπο στο στομάχι κάθε φορά που διαισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί σου; Εξήγησέ το μου λιγάκι μιας κι εγώ δεν βρίσκω άκρη. Γιατί δηλαδή εγώ να βγάζω όλη τη δουλειά στο φινάλε; Παίξε κι εσύ λίγο τη μπάλα κι εγώ θα κάθομαι να κοιτάζω και να περιμένω. Κι αν εσύ κατορθώσεις να σβήσεις τις χαραγματιές σου από μέσα μου, τότε ναι, είσαι ο “ένας”…
Στέλλα Σωτήρκου