Να ξέρεις… δεν σε έχω συγχωρέσει ακόμα

Μου είπαν για σένα χτες… Σε είδαν… Πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, πάει τόσο καιρός, αλλά είμαι ακόμα πολύ πληγωμένη, αδυνατώ να το διαχειριστώ. Ίσως και να μη θέλω, γιατί ο πόνος της απουσίας σου μου θυμίζει πως ακόμα μου λείπεις, πως κάποτε ήσουν εδώ. Προσπάθησα πολλές φορές να σε κατανοήσω, έστω να σε δικαιολογήσω για να μπορέσω να σε συγχωρέσω. Δεν τα κατάφερα. Βλέπεις είναι εκείνα τα τηλέφωνα που νέκρωσαν ξαφνικά. Που ο ήχος του τηλεφώνου έγινε πια εκκωφαντικά νεκρός. Η διαπεραστική εκείνη σιωπή που βρίσκει στόχο κατευθείαν στην αναπάντεχη μοναξιά της απουσίας.

Το κενό σου σαν παγόβουνο αρνείται να λιώσει στη θάλασσά μου. Τα λόγια δεν βρήκαν διέξοδο να βγουν και έπεσαν στο κενό μαζί με τις εξηγήσεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Οι υποσχέσεις, οι προσδοκίες, διαλύθηκαν σε μια στιγμή. Οι μικρές πράξεις αγάπης βυθίστηκαν στον βάλτο των “αν” και των “γιατί”. Βασικά είναι εκείνη η διαδρομή που θα κάναμε μαζί, αλλά εσύ επέλεξες να λοξοδρομήσεις χωρίς καν να ενημερώσεις.

Δεν θα μάθεις ποτέ με πόσα τσιγάρα και αλκοόλ συντήρησα τις νύχτες μου, πόσα τραγούδια συντρόφευσαν τις σκέψεις μου και πόσα τσιρότα χρειάστηκαν για τις πληγές που ακόμα από καιρό σε καιρό αιμορραγούν. Δεν με τρομάζει ο ήχος του κλάματος, αλλά ο ήχος της σιωπής που σαν φωτιά συντηρεί τη λύπη μέσα μου. Και ναι… έρχεται κάποτε αυτή η στιγμή στη ζωή σου. Σε άλλους νωρίς, σε άλλους αργά, σε άλλους ίσως και ποτέ. Εκείνη τη στιγμή που η φθορά και η απώλεια σε αναγκάζουν να δεις την ουσία. Δεν σου κρατώ κακία. Μαζί σου έμαθα να ονειρεύομαι μονάχη και να μη βασίζομαι σε άλλους, γιατί δεν θα είναι για πάντα εκεί. Να μην αφήνω την καρδιά μου να εμπιστεύεται τα λόγια, αλλά μόνο τις πράξεις. Να μην έχω προσδοκίες παρά μονάχα από έμενα. Να γεύομαι και να ρουφάω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία.