Ούτε καν το είχα φανταστεί, ούτε καν το είχα ονειρευτεί. Ούτε καν μπορούσα να σκεφτώ ότι μέσα σε τόσους χιλιάδες ανθρώπους θα υπήρχες εσύ! Το κάλεσμα της μοίρας όμως δυνατό. Το ακολούθησα στα τυφλά. Αυτή ορίζει το πεπρωμένο. Διαμεσολαβητής της μοίρας ένας κοινός μας φίλος που το έμαθα αργότερα. Όταν δύο άνθρωποι πρέπει να ενωθούν, η μοίρα θα τους ενώσει και ας είναι από τη μία άκρη της γης στην άλλη. Αρχές του φθινοπώρου ήτανε, θυμάμαι ακόμα και την ημέρα, Τετάρτη απογευματάκι λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Η μοίρα μου έκανε το τηλέφωνο να κουδουνίζει. Το ραντεβού κλείστηκε. “Πού πάω;” σκέφτηκα. Κι όμως ήρθα μαζί με τον κοινό μας φίλο. Στο ασανσέρ η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, τα πόδια μου έτρεμαν. Το ασανσέρ σταμάτησε στον 4ο όροφο. Βγήκαμε έξω, μπροστά μας η πόρτα του διαμερίσματος. Το δάχτυλο χτύπησε το κουδούνι.
Σε φανταζόμουν διαφορετικό, λίγη φαλάκρα, κοιλίτσα, με κουστούμι, σοβαρό γενικά. Όταν σε αντίκρισα, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ένας ώριμος, αρρενωπός άνδρας χωρίς κοιλιά, ψηλός και όμορφος. Δευτερόλεπτα τα μάτια μας κοιτάχτηκαν, όπως στις ταινίες που τους βλέπεις να κοιτάζονται ακαταμάχητα με μία έλξη και να καταλαβαίνουν ότι είναι το άλλο τους μισό. Στεκόσουν ακόμα στην πόρτα. Το φως του ήλιου που έδυε και περνούσε μέσα από την τζαμόπορτα, δημιουργούσε γύρω σου ένα φωτοστέφανο. “Γεια σας, περάστε…” μου έδωσες το χέρι σου και με χαιρέτησες. Κάθισα απέναντί σου στον καναπέ. Το σώμα σφιγμένο, τα πόδια μου ενωμένα, και μία συστολή που με είχε κυριεύσει και έκανε τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. Αλλά και εσύ παρότι έμπειρος, ένας ώριμος άντρας κατά πολύ μεγαλύτερος από μένα, είχες αμηχανία. Μας έβαλες ένα ποτό και συζητούσαμε το ενδεχόμενο να δουλέψω στην εταιρεία που ήσουν διευθυντής. Αυτός ήταν ο σκοπός της επίσκεψης και της συνάντησής μας. Εσύ όμως πολύ πιο πριν είχες φανταστεί την εικόνα μου, το πρόσωπό μου, τον χαρακτήρα μου. “Ήταν μαγικό!” είχες πει μετά από κάποιους μήνες. Να έρθω εκεί με το φίλο μας ήταν το πρόσχημα. Ήταν ο τρόπος να με φέρεις κοντά σου.
Η αίσθησή σου, η μαγική έλξη και χημεία που ένιωσες για μένα και ας ήμουν χιλιόμετρα μακριά σου. Με κοιτούσες μέσα στα μάτια και με έψαχνες, εγώ ντρεπόμουν και τα χαμήλωνα. Μισή ώρα κράτησε η συνάντησή μας. Μου έδωσες φεύγοντας την επαγγελματική σου κάρτα που την έχω ακόμα. Κοριτσάκι ήμουν, ούτε καν 24. Εσύ αρκετά μεγαλύτερός μου. Με πήρες τηλέφωνο μία μέρα πριν έρθω στο γραφείο σου. Κατηφόρισα έναν δρόμο κεντρικό στο κέντρο της Αθήνας. Τι σύμπτωση να μένεις και εσύ κάπου εκεί κοντά! Η ίδια σκέψη κολλημένη στο κεφάλι μου “Πού πάω;”. Τα βήματά μου όμως αποφασιστικά, έφτασα στην είσοδο του κτιρίου με την καρδιά να χτυπά δυνατά. Σταμάτησα έξω από την πόρτα του γραφείου σου και άκουσα την φωνή σου. “Ναι, αυτός είναι!” είπα μέσα μου, πήρα μία βαθιά ανάσα και μπήκα. Μπήκα αποφασισμένη, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, σκέφτηκα και χτύπησα την πόρτα. Η καρδιά μου, μου έδειχνε το δρόμο. Η δική σου καρδιά ήξερε πολύ πιο πριν ότι εγώ θα ήμουν δίπλα σου. Εκείνη τη στιγμή αρχίζει η ιστορία μας! Ο έρωτας έριξε τα βέλη του!
Η διαφορά της ηλικίας μας μεγάλη. Μία σχέση που κατά άλλους χαρακτηρίζεται και ως σχέση “σκοπού”. Πράγματι μερικοί έτσι το βλέπουν. Εμείς όμως όχι, ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα. Δεν αφήσαμε τα “πρέπει” να μπουν ανάμεσά μας. Μίλησαν οι καρδιές μας και τα μάτια μας μαγνητίστηκαν από την πρώτη στιγμή. Και αυτό που λένε ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά, μας ταίριαξε γάντι. Δύσκολο πολύ, όχι για μας, για τις οικογένειές μας. Τα σχόλια πολλά. Εμείς όμως κόντρα στο ρεύμα. Ο έρωτάς μας μεγάλωνε και εσύ τον σφράγιζες με ένα μπουκέτο ανεμώνες κάθε φορά που κλείναμε τους μήνες που είμαστε μαζί. Η πρότασή σου ήρθε δυο χρόνια αργότερα. Δεν ήταν πρόταση γάμου. Ήταν οι λέξεις “Θέλεις να προσπαθήσουμε να είμαστε μαζί;”. Δεν ήθελες να τρομάξω, ήθελες να καταλάβω την ένωσή μας, είχαμε διαφορά ηλικίας. Σε ήθελα, με ήθελες και εγώ ήθελα να νιώσω τον έρωτα, την αληθινή αγάπη χωρίς ανιδιοτέλεια. Το αποφάσισα δύσκολα, μετά από μέρες σου έδωσα τη θετική μου απάντηση. Είχα δύο μικρά παιδιά, είχες και εσύ δύο παιδιά στην εφηβεία. Το χειρίστηκες άψογα. Ένωσες τις οικογένειές μας. Εγώ κυματοθραύστης στην αρχή, ισορροπιστής στη συνέχεια. Καταφέραμε όμως μαζί να κάνουμε μία μεγάλη οικογένεια.! Αγάπη, πολλή αγάπη είχε το σπίτι μας! Μία μεγάλη αγκαλιά μαζί με τα παιδιά μας και τους ανθρώπους μας, που τους βάλαμε όλους μέσα. Τα χρόνια περνούσαν όμορφα, με δυσκολίες αλλά αυτές μας ένωσαν περισσότερο. Με καλλιέργησες, με έκανες να δω τον κόσμο πιο προοδευτικό μέσα από τα δικά σου πιστεύω και την εμπειρία της ζωής σου! Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ! Μα πώς μπορώ να το κάνω; Ήσουν το πιο δύσκολο, μα το πιο σημαντικό μάθημα για μένα! Και όταν όλα πια έχουν χαθεί, μόνο η αγάπη μένει!
Έφη Χαλκέα