Ζούμε περίεργες μέρες, γεμάτες εκπλήξεις και δεν είναι κάτι παροδικό, αλλά κάτι που πάντα υπήρχε και θα υπάρχει. Αλλά τα τελευταία πέντε σχεδόν χρόνια, όλοι κάπως έχουμε απογοητευτεί γύρω από τις δυσάρεστες ειδήσεις, γύρω από τις ανθρώπινες ιστορίες πάνω απ’ όλα. Ειδικά πλέον, μονίμως βαριά κι ασήκωτα νέα, ενδείξεις πως οι άνθρωποι αποτελούν πια ένα είδος προς εξαφάνιση. Μια κόλαση πρωταγωνιστεί εκεί έξω και δεν ξέρεις πώς να φυλαχτείς από το κακό που προκαλεί οργή και θλίψη, θυμό κι απελπισία, για το πού θα καταλήξουμε τελικά, ανάμεσα σε τόσα θηρία που κυκλοφορούν. Είναι όμως έτσι; Κι αν είναι πράγματι, πού βρίσκεται η καλή πλευρά μας; Ο άνθρωπος κουβαλάει παράδεισο και κόλαση μαζί, αλλά σαν να φαίνεται πια ότι ο παράδεισος χάθηκε ή κάπου έχει ξεχαστεί και ίσως αυτό που χρειάζεται είναι η ύπαρξή του, η διαρροή του στην όλη διαδρομή, βοηθώντας τον κόσμο να γίνει κατά ένα χιλιοστό καλύτερος, χωρίς μοναχικές σκέψεις που να γεννούν αρρωστημένα πάθη, να μετατρέπονται σε αρρωστημένα εγκλήματα…
Δέσποινα Γρηγοριάδη