Δεν ξέρω πλέον πόσα άσχημα πρέπει να περάσει κάποιος για να απλώσει το χεράκι του σε κάποιον που υποφέρει. Το να απλώσεις το χέρι, δεν σημαίνει να δίνεις υλικά αγαθά ή και χρήματα. Το να απλώσεις το χέρι, σημαίνει ένα χαμόγελο, μια κίνηση κατανόησης, όχι οίκτο και ένα απλό ενδιαφέρον. Άραγε γιατί κάποιοι πρέπει να περάσουν δύσκολα για να κατανοήσουν κάποιον που υποφέρει; Μήπως κάποιοι ενώ έχουν περάσει άσχημα μετά από καιρό τα ξεχνάνε, γιατί γύρισαν στην φυσιολογική τους ζωή και διέγραψαν με μια κίνηση καταστάσεις, μα περισσότερο ανθρώπους για να μην τα ξαναπεράσουν; Θα ήταν πολύ όμορφο να μπαίνουμε στην θέση του άλλου έστω και για λίγο όταν υποφέρει, το μόνο που χρειάζεται άλλωστε είναι ένα χαμόγελο, ένα χάδι, αλλά ποτέ να τον λυπούνται.
Αποφεύγεις ανθρώπους και καταστάσεις, νομίζοντας ότι τίποτα άσχημο δεν θα σε πλησιάσει. Αυτός ο φόβος και το να διώχνεις ψυχές, είναι μια μορφή μπούμερανγκ που δεν το εύχομαι σε κανέναν. Είναι δυστυχώς και εκείνοι οι άνθρωποι που περνάνε τον δικό τους Γολγοθά και μετά βγάζουν ακόμα περισσότερο τον κακό τους εαυτό. Γιατί το να περνάς δύσκολα δεν σημαίνει ότι θα καταλαβαίνεις απαραίτητα τον άλλον, σε μια ασθένεια, σε μια δύσκολη στιγμή ο πραγματικός σου εαυτός θα βγει πιο έντονα στην επιφάνεια. Έχω δει ανθρώπους που πέρασαν μέσα από μια ασθένεια και γλύτωσαν και έχουν γίνει η χειρότεροι άνθρωποι, γεμάτοι κακία και ζήλεια και όχι δεν είναι ποτέ δικαιολογία το ότι κουβαλούσες τον δικό σου σταυρό, που νομίζεις ότι μόνο ο δικός σου είναι ο πιο βαρύς.
Είτε περάσεις δύσκολα είτε όχι, εύχομαι το δεύτερο, το χέρι βοηθείας θα πρέπει να το σκέφτεσαι σαν να είσαι εσύ. Τι θα ήθελες εσύ την δεδομένη στιγμή; Αν αναρωτηθείς, τότε το ίδιο θα κάνεις για τον διπλανό σου. Ποτέ μην κάνεις στον άλλον, αυτό που δεν θα ήθελες να κάνουν σε σένα. Εγώ θα το εξελίξω, όταν κάποιος υποφέρει, δες τον εαυτό σου μέσα σε αυτό και σκέψου τι θα ήθελες εσύ την συγκεκριμένη στιγμή, όταν το βρεις, αυτό να προσφέρεις. Να προσφέρεις πάντα σαν να το κάνεις για σένα.
Άνδρεα Αρβανιτίδου