Ξεφορτώθηκα σήμερα και ξεφόρτωσα… Ξεφορτώθηκα φωτογραφίες από το κινητό, δώρα που είχα πάρει από εσένα και αναμνήσεις μιας άλλης ζωής. Πριν πατήσω το delete όμως έμεινα να χαζεύω στις φωτογραφίες, τα μάτια, το στόμα, το χαμόγελό σου… Κάποτε, όχι πολύ μακριά από το τώρα, περνούσαμε όμορφα. Ήμασταν ευτυχισμένοι, δοσμένοι στον έρωτά μας! Αναπνέαμε ο ένας για τον άλλο, μιλάγαμε ώρες, κάναμε μεγάλες βόλτες από το πρωί κι επιστρέφαμε όταν πλέον είχε νυχτώσει, ο ύπνος ήταν κάτι που δεν μας ένοιαζε. Ήμασταν ερωτευμένοι, ευτυχισμένοι! Τι άλλαξε;

Τι συνέβη και δεν το καταλάβαμε; Μήπως δεν δώσαμε πολύ προσοχή στις ρωγμές, μήπως δεν μιλήσαμε την ώρα που έπρεπε και αφήσαμε τα ανείπωτα να γίνουν πολλά; Μήπως χαθήκαμε σε καθημερινότητες που δεν μας ταίριαζαν; Πώς φτάσαμε να είμαστε στον ίδιο χώρο αλλά να ζούμε χωριστά; Πώς τα μάτια σου σταμάτησαν να αποζητούν τα δικά μου; Πώς οι σκέψεις μου δεν συμπεριλάμβαναν εσένα;

Οι νύχτες μας μειώθηκαν, δεν αρκούσε το μαζί, θέλαμε και λίγο από άλλους να συμπληρώσουν την ευτυχία μας. Πλήθυναν οι βραδιές με τους φίλους, τα δείπνα εργασίας, τα τριήμερα χωριστά και οι καρδιές ξεκούρδιστες με ελατήρια ξεχαρβαλωμένα και αυτιά κλειστά. Ποιος απάτησε ποιον εν τέλει; Εσύ εμένα ή εγώ εσένα; Θα σου πω σήμερα που συμμαζεύω και πετάω τα πολυφορεμένα, σήμερα που ξεσκονίζω τις γωνίες του μυαλού και χαρίζω τα δώρα σου… εμείς απατήσαμε εμάς!