Μία τσακισμένη ψυχή ήμουν… Προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να σηκωθώ, πάλευα με όση δύναμη μου είχε απομείνει. Έκανα την αυτογνωσία μου, μιλούσα με τον εαυτό μου, κοιταζόμουν στον καθρέφτη. Πώς ήμουνα έτσι Θεέ μου! Σαν άσπρο πανί! Όλα τα συναισθήματα ζωγραφισμένα στο πρόσωπό μου. Τα μάτια γεμάτα θλίψη, το πρόσωπο ανέκφραστο… Και τότε άκουσα αυτό το παιδί που έχω μέσα μου να μου λέει “Σε αφήνω να ζήσεις τη θλίψη για αυτόν το χωρισμό. Να κλάψεις τα βράδια, να μουσκέψεις με δάκρυα τα μαξιλάρια σου, γιατί έτσι πρέπει να γίνει για να γιατρευτείς. Αλλά για λίγο, με ακούς;”. Και τότε ένιωσα να τρώω μία σφαλιάρα δυνατή σαν αυτή που σου δίνουν για να ξυπνήσεις από τη λιποθυμία. Πείσμωσα, είπα όχι, έχει δίκιο, μόνο για λίγο! Πέρασαν οι μήνες με πόνο και με κόπο. Ώσπου ήρθε η στιγμή και είπα “Ως εδώ! Τέρμα! Σε άφησα να αδειάσεις, τώρα πρέπει να γεμίσεις με ζωή, να τη ρουφήξεις, κάντο!”. Το πίστεψα και πάλεψα με τη δύναμη που ανακτούσα μέρα με τη μέρα. Έδιωξα το παλιό! Και αυτό που λένε, “ο έρωτας με έρωτα περνάει…” είναι αλήθεια τελικά!
Ήρθες από το πουθενά! Ξαφνικά, σαν τον ήλιο που βγαίνει και σχηματίζει το ουράνιο τόξο μετά από τη βροχή. Κατάλαβα ότι η δική μου βροχή θα σταματούσε. Μετά από καιρό την ακούγαμε αγκαλιασμένοι να μας νανουρίζει τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Εγώ και εσύ όμως στην άνοιξη του έρωτά μας! Σαν τα μπουμπούκια στα κλαδιά της αμυγδαλιάς. Ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά! Ένιωσα ότι ο Θεός με αγαπάει και σε έστειλε να γεμίσεις με φως την ζωή μου! Νόμιζα πως ο Κύριος μας ήθελε μαζί, να στολίσει τον ουρανό με μας! Γιατί το άξιζα, έδωσα πολλή αγάπη και τώρα έπρεπε να πάρω πίσω. Και εγώ έχω τόση αγάπη ακόμα να δώσω, να μοιραστώ με έναν άλλο άνθρωπο! Έγινα ξανά το χαρούμενο πλάσμα, το χαμόγελο επανήλθε στα χείλη μου ξανά και το φως που σου δίνει ο έρωτας, έκανε το πρόσωπό μου να λάμπει. Έλαμπα με αυτόν τον καινούργιο έρωτα! Μη με ρωτάς λοιπόν. Μην ψάχνεις ποια ήμουν πριν σε γνωρίσω. Το ποια είμαι τώρα έχει σημασία!
Έφη Χαλκέα