Και έρχεται εκείνη η ώρα κάθε βράδυ να σε στοιχειώσει. Η στιγμή που κλείνει η πόρτα του σπιτιού και αφήνει όλους και όλα πίσω. Μένεις εσύ και ο εαυτός σου. Ο εαυτός σου και εσύ. Πόσο καλός φίλος είσαι κάτι τέτοιες νύχτες μοναξιάς; Θα σου έκανες παρέα ή θα σε απέφευγες; Δύσκολο πράγμα να είσαι αντικειμενικός με τον ίδιο σου τον εαυτό και ακόμη πιο δύσκολο να προσπαθείς να σε κρίνεις. Πονάς, το ξέρω. Με τον δικό σου μοναδικό τρόπο. Ο πόνος έχει πρόσωπα ή είναι το ίδιο για όλους; Ποια μορφή παίρνει κάθε φορά; Το μόνο σίγουρο είναι πως οποιοδήποτε προσωπείο και αν πάρει, πάντοτε τον ίδιο αντίκτυπο θα έχει, το ίδιο αποτέλεσμα. Ίσως αλλάζει η έντασή του, η διάρκεια. Όσο περισσότερο αφήνεσαι, άλλο τόσο θα πονάς. Μεγάλη αλήθεια!
Μα υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να μπορείς να αφεθείς ελεύθερος να αισθανθείς το κάθε τι; Πόσο μάλλον τον έρωτα… Κάθε άνθρωπος που περνάει από τη ζωή μας, έχει κάτι να μας αφήσει. Κάποιοι μας μαθαίνουν την αγάπη και κάποιοι άλλοι το ακριβώς αντίθετό της. Δεν ξέρω ποιο είναι, γιατί δεν κατάφερα να το αποσαφηνίσω ακόμη! Αγάπη και ένα γλυκόπικρο μούδιασμα… Είναι τόσο έντονη η αίσθηση, που τα λόγια για να το περιγράψεις (αν όντως περιγράφεται) ωχριούν!
Πώς μια μελωδία μια γεύση, ένα άρωμα είναι αρκετά να σου ξυπνήσουν μνήμες που τόσο καιρό ζούσαν μέσα σου έτοιμες να αναβιώσουν από την αρχή... Πάλι από την αρχή, ξανά και ξανά. Πώς είναι δυνατόν η μνήμη να ανακληθεί; Να σου ρημάξει τα σωθικά με το έτσι θέλω σε ανύποπτο χρόνο... Νοσταλγία... περίεργο συναίσθημα. Μια μετάβαση ίσως... μια χαρμολύπη μια γλυκόπικρη γεύση. Αισθήματα, πρόσωπα, στιγμές χάνονται στη χρόνογραμμή της ζωής που συνεχίζει να επιζεί μέσα μας ως μια αναπόληση, μια ανάμνηση. Σε όλες τις μορφές της... Υλικές και άυλες... Και να που τώρα... για μια στιγμή σε νοστάλγησα...
«Νοσταλγία, η γλυκόπικρη» ποίημα, από την ποιητική συλλογή της Αικατερίνης Χριστοδούλου με τίτλο «Ζωή και Ποίηση».
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/