Το τραπέζι ήταν σχεδόν έτοιμο. Φόρεσα το μαύρο στενό φόρεμά μου και σήκωσα τα μαλλιά μου ψηλά σε κοτσίδα να τονίζεται το πρόσωπο μου. Από κάτω, τα κόκκινα εσώρουχά μου κρυμμένα μόνο για αυτόν. Η ώρα κόντευε εννιά, η αγωνία μου στο κόκκινο και η καρδιά μου χτυπούσε εκτός του σώματός μου. Εδώ και δύο μήνες η επικοινωνία μας ήταν μόνο από μηνύματα και τηλεφωνήματα. Εγώ εδώ κι εσύ χιλιόμετρα μακριά, για οικογενειακό ταξίδι. Κάθε μέρα την ίδια ώρα περίμενα με αγωνία ένα σου σημάδι, μόλις ακουγόταν ο ήχος του κινητού μου, η ψυχή μου πετούσε από τον ενθουσιασμό. Έγινα ξανά παιδί, σαν να ήμουν στην εφηβεία κι ας ήμουν κοντά στα σαράντα. Ο έρωτας μπορεί να ξυπνήσει το παιδί που πάντα κρύβουμε μέσα μας, μας κάνει να πετάμε στα σύννεφα και να μην μας νοιάζει τίποτα, μας δίνει μια ώθηση, μια δύναμη να τα βλέπουμε όλα θετικά. Δύσκολη η απόσταση και η επιθυμία να σε δω και να σε αγγίξω από κοντά, μου τρέλαινε το μυαλό. Ο πόνος για μια απουσία χωρίς ποτέ να είχαμε επαφή, φάνταζε τόσο περίεργη. Πώς γίνεται να σου λείπει κάποιος που δεν ήξερες; Ζούσα για αυτή την μοναδική ώρα μέσα στην μέρα που μου έδειχνες με λέξεις ότι η καρδιά σου έχει φορτώσει για μένα. Η μόνη ώρα που μπορούσα και πάλι να ονειρεύομαι.
Καθόμουν στον καναπέ, δεν μπορούσαν όμως να σταθώ σε ένα σημείο, σηκώθηκα και περπατούσα σε όλο το σπίτι. Η πρώτη φορά που θα είμασταν επιτέλους μαζί και πρώτη φορά μόνοι, έφτασε. Ο χώρος είχε γεμίσει με κεριά και άρωμα λουλουδιών που φρόντισα να έχω για σένα και μόνο. Τα φώτα χαμήλωσαν και η μουσική έπαιζε απαλά από το κασετόφωνο. Όλα ήταν έτοιμα… Το κουδούνι χτύπησε και η καρδιά μου λαχτάρησε σε αυτόν τον ήχο. Σου άνοιξα και περίμενα στην πόρτα, ακουμπισμένη στον τοίχο, ανυπομονούσα να σε δω να ανοίγεις το ασανσέρ. Μόλις είδα τα μάτια σου, δεν το πίστευα, “Επιτέλους σε έχω κοντά μου!” μόνο αυτό κατάφερα να πω. Τα χείλη σου σφράγισαν τα δικά μου σαν να μην υπήρχε αύριο, η ανάσα μου κόπηκε μα δεν με ένοιαζε πια. Η ψυχή μου βρήκε το κομμάτι που της έλειπε. Ένα φιλί που κράτησε μια αιωνιότητα, ένα φιλί που παρόμοιο δεν υπήρχε. Ψυχές που τυλίχτηκαν στο λεπτό και κούμπωσαν το χθες με το τώρα και το αύριο με το πάντα.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/