Αφού δεν πέτυχε την πρώτη φορά, γιατί να ξαναπροσπαθήσουμε;

“Ποτέ μη λες ποτέ!” έχω μάθει και το εφαρμόζω ακόμα και τώρα που μιλάμε. Η ζωή παίζει τα δικά της παιχνίδια και εμείς καλούμαστε να δηλώνουμε το παρόν μας, χωρίς να εξυπακούεται η κάθε μας απουσία, μικρή ή μεγάλη, με μεγάλα χρονικά διαστήματα ή μη. Τι κι αν δεν πέτυχε μια φορά; Ίσως την επόμενη οι συνθήκες να ‘χουν ευδοκιμήσει, οι χαρακτήρες ίσως να ‘χουν ωριμάσει και το καλύτερο, κάποια εμπόδια που υπήρχαν και ήταν αδύνατον να προσπεραστούν, τώρα καν να μην υφίστανται. Πρέπει να ξέρουμε πως κανείς μας δεν είναι τέλειος και ότι για να προσπαθούμε ξανά και ξανά, ένα πράγμα σημαίνει και ένα μας δηλώνει και το πείσμα και η υπομονή μας, ότι αξίζει κάτι – κάποιος, να μην χαθεί απ’ τη ζωή μας, αν και για το ίδιο άτομο, δώσαμε μια και τα ρίξαμε όλα και τα ξεκινήσαμε απ’ την αρχή.

Όταν δεν μας φοβίζει η συνθήκη που διεξήχθη και αποφασίσαμε να μείνουμε κάποια στιγμή μόνοι μας, χωρίς να στηριχτούμε σαν δεκανίκι στους πρώην μας, τότε τι να μας φοβίσει από δω και πέρα; Αφού θα είμαστε με τον άνθρωπό μας μεν, αλλά που για ιδιαίτερες συνθήκες και καταστάσεις ή δεν φροντίσαμε ή δεν επιδιώξαμε τα ανάλογα γεγονότα να μας συνεπάρουν στην ευτυχία, παρά στη σκέψη και στον ορθολογισμό αξημέρωτα βράδια. Γιατί να μην προσπαθήσουμε ξανά, όταν τα δείγματα θα ‘ναι τέτοια, όχι απλά μετάνοιας, αλλά και σύνεσης και συνεννόησης, αγάπης και φροντίδας, με από κοινού νοιάξιμο και δρόμων, που θα γίνει πια ένας, κοινός και αρεστός και στους δύο;