Έλα να σου πω για φίλους… Έλα να σου πω για φίλους, γι’ αυτούς που έχουν μέσα τους αληθινή αγάπη και δύναμη ψυχής, που μπορούν να σταθούν βράχοι δίπλα σου, no matter what! Γιατί θέλει ανιδιοτελή σκέψη και καθαρή ματιά για να μπορείς να κατέχεις αυτόν τον τίτλο, γιατί η φιλία δεν είναι “ένας καφές να σκοτώσω δυο ώρες που μου περισσεύουν”, φιλία δεν είναι να σου κρατώ το χέρι μόνο για όσο με εξυπηρετείς, για όσο μου προσφέρεις αυτά που θέλω, φιλία δεν είναι να γελάω δυνατά κάτω απ’ τα φώτα σου. Γιατί η φιλία δεν φαίνεται μόνο στα φώτα, αλλά και στα βαριά, πυκνά σκοτάδια. Δεν είναι εύκολο να είσαι φίλος, δεν είναι εύκολο να μπορείς να είσαι φίλος. Ίσως γι’ αυτό έχουμε γεμίσει με “φίλους” την ζωή μας…
Έλα να σου πω για “φίλους”, γι’ αυτούς που έρπονται κοντά σου, γιατί θέλουν κάτι να κερδίσουν από σένα. Γι’ αυτούς που πανηγυρίζουν στα φώτα σου, απλά γιατί διεκδικούν κομμάτι τους, γι’ αυτούς που “πενθούν” στα σκοτάδια σου, απλά γιατί αρέσκονται να σε βλέπουν να βυθίζεσαι μέσα τους. Μόνο που η διαφορά τους φαίνεται στο ότι στα φώτα μένουν για όσο λάμπουν, ενώ απ’ τα σκοτάδια αποχωρούν γρήγορα, μένουν για λίγο, μόνο για όσο ηδονίζονται να βλέπουν την κατρακύλα σου. Έλα να σου πω γι’ αυτούς που ενώ θεωρητικά στέκονται δίπλα σου, στην πράξη στέκονται απλά γύρω σου και στην πρώτη δυσκολία αλλάζουν ρότα.
Ο φίλος μένει εκεί, στα δύσκολά σου και σου κρατά το χέρι κι ας ξέρει τα λάθη σου, τ’ αναγνωρίζει αλλά δεν θα στα χτυπήσει, όχι τώρα που πνίγεσαι. Πρώτα θα σε βγάλει στην επιφάνεια και μετά θα σε μαλώσει. Ο “φίλος” διαλέγει “πλευρά” ανάλογα με το “εγώ” του και καμία αλήθεια, καμία πραγματικότητα, κανένα δίκιο δεν αγγίζει την απόφασή του, γιατί τα δικά του συμφέροντα κάνουν την ζυγαριά να γέρνει πάντα προς την δική του πλευρά. Διπλωματικές κινήσεις, προσποιητά χαμόγελα και συγκαταβατικά χτυπήματα στην πλάτη, σ’ αυτή την πλάτη που εύκολα θα καρφώσουν το μαχαίρι αν είναι για το δικό τους “καλό”. Κι όσο εύκολα βρίσκονταν “δίπλα” σου, το ίδιο εύκολα θα βρεθούν κι “απέναντι”, να σηκώσουν πρώτοι την πέτρα με όλους τους άλλους “αναμάρτητους”…
Κι αν νιώθεις πως η αλήθεια δεν θα φανεί κάποια στιγμή… Κι αν νιώθεις πως μπορείς να κρυφτείς πίσω απ’ τα χιλιάδες προσωπεία σου, άκου μια αλήθεια… Είναι γελοίο κι ανειλικρινές, όσα συγκαταβατικά χαμόγελα κι αν χαρίζεις, όσα λόγια παρηγοριάς κι αν ξεστομίζεις. Είναι γελοίο, ανειλικρινές κι ανήθικο, γιατί αν ένιωθες, αν καταλάβαινες, αν αισθανόσουν, τα μάτια σου θα ήταν καθαρά και το βλέμμα σου θα τολμούσε να αντικρίσει το δικό μου. Λυπάμαι, μα δεν έχεις κότσια κι αλήθεια μέσα σου. Κενό, άδειο κουφάρι, που περιφέρεται ζητωκραυγάζοντας για δίκια που δεν είχες τη μπέσα να υποστηρίξεις. Γιατί μιλάς πίσω από πλάτες, γιατί ποτέ δεν είχες τη δύναμη να ορθώσεις ανάστημα. Λυπάμαι γιατί το μόνο που έμαθες είναι να σέρνεσαι, να γλείφεις και να υποκρίνεσαι. Αηδιαστικός χαμαιλέοντας που αλλάζεις χρώμα ανάλογα με το πού θα βρεις τροφή. Τροφή όχι για να επιβιώσεις, αλλά για να κερδίζεις στιγμές κι οτιδήποτε άλλο έχεις ανάγκη, για να κερδίζεις όσα ποτέ δεν θα κέρδιζες με την αξία και τη μπέσα σου. Αλλά μάλλον είπα πολλές άγνωστες λέξεις και κάπου θα το χάσεις στη μετάφραση. Ζήσε λοιπόν στο άδειο, στο κενό, στο ανύπαρκτό σου κι άσε με εμένα να παλεύω θάλασσες, να βυθίζομαι σε τρικυμίες, να καταπίνομαι από κύματα. Άσε με να ψάχνω θησαυρούς στα ναυάγια. Άσε με να διεκδικώ αυτά που αξίζω και να μην περιμένω να μου χαριστούν με ύπουλους τρόπους. Άσε με να κοιμάμαι κουρασμένη, χτυπημένη, μα ήσυχη. Εσύ αλήθεια, πώς κοιμάσαι τα βράδια… “φίλε μου”;
Κική Γιοβανοπούλου