Αν στον αέρα προσθέσεις νερό, τι γίνεται; Γίνεται θάλασσα μπλε, τα μάτια σου υποθέτω και λίγο γκρίζο στο βάθος, αυτό που έχουν οι επτανήσιοι και δηλώνει την μοναδικότητά τους! Αν στον αέρα προσθέσεις γη, τι γίνεται; Γίνεται η αγκαλιά σου, ζεστή και γόνιμη όπως η φωνή σου! Αν στον αέρα προσθέσεις αέρα, τότε τι γίνεται; Το στοιχείο μου στο στοιχείο σου και όλα ανάκατα, σώματα, καρδιές και άνεμος, νερό, φωτιά να μας κάψει! Τα στοιχεία μας ενάντια στη φύση και το σύμπλεγμά μας ένας μικρόκοσμος, ένα σύμπαν δικό μας με αρχή και τέλος τους ναούς των σωμάτων μας!
Ξέρω, δεν έχεις απαντήσεις σε όλα που σε ρωτώ. Ανησυχώ πολύ μου λες, να ηρεμήσω θες και να αφεθώ στον αέρα που με παρασέρνεις. Τα θεμέλιά μου δύσκολα κάμπτονται, με ρίζωσαν οι γονείς μου και εσύ εκ γενετής αέρας, δεν το δέχεσαι. Λες, δεν γίνεται ο αέρας να έχει σπίτι, να έχει τόπο και αστική ζωούλα. Απεχθάνεσαι όλα τα -άκι και όλες τις ζωούλες. Ο αέρας όμως έχει στοιχεία και στοιχειά που δεν μπορείς να διαχειριστείς εύκολα. Ακόμα και εσύ αερικό μου, δυσκολεύεσαι.
Είναι το άζωτο που σε παγώνει, όταν δεν βρίσκεις αυτό που ζητάς και το διοξείδιο του άνθρακα που καίει την σάρκα σου, όταν παθιάζεσαι με το πολύ σου! Αποζητάς σταγόνες οξυγόνου στον κόσμο μου, λίγο αέρα στον αέρα σου και ένα στόμα να βυθίσεις τα γεμάτα νερό μάτια σου! Δώσε μου το χέρι σου και δυο είναι οι επιλογές μας! Ή θα πετάξω μαζί σου ή θα μείνεις λίγο στο χώμα της γης μου, με κίνδυνο η φωτιά να γίνει το σπίτι μας. Τι λες αερικό μου, δοκιμάζουμε;
Ελένη Ρέγγα
