“Συγνώμη δεν θα το ξανακάνω…”. Πόσες φορές δεν το ζήσαμε αυτό το εργάκι, θεατές και θιγμένοι, ως τα βάθη της ψυχής μας; Πόσες δεν ήταν εκείνες οι μέρες που παρακαλούσαμε οι νυχτιές να μην ξημέρωναν, αφού ήταν επόμενο να ζήσουμε πάλι τα ίδια σκηνικά και τις ίδιες δικαιολογίες; Μια συγνώμη ίσως και να σώσει καταστάσεις, αν κι εφόσον είναι αληθινή και δεν έχει μηδαμινή επικάλυψης ψεύδους της. Αν κι εφόσον την εννοούμε και δεν παραποιούμε. Συγγνώμη, μια λέξη τρισύλλαβη, μια λέξη με αξία και ουσία, αρκεί να ξέρουμε όχι μόνο να την γράφουμε, αλλά και να την προσφέρουμε μ’ όλη την αλήθεια της ψυχής μας.
Πόσες φορές δε μου ‘χε έρθει να χυμήξω καταπάνω τους, όταν ήξερα πως με δούλευαν και δεν είχαν καν την ευαισθησία να μην την κακοποιούν και να μην της βιάζουν την αξία και την υπόστασή της. Λέξη που πρέπει να λέγεται, πρέπει να την αποδεχόμαστε, αλλά είναι τόσες πολλές οι μεταλλάξεις της, που και να την εννοούν τώρα πια δύσπιστες οι αντένες της ψυχής του νου και της καρδιάς μας. Ζήτησα, μα όταν μπω σ’ αυτή την διαδικασία θα την εννοώ, αλλιώς καλύτερα να τραβήξω τη σκανδάλη του εγωισμού μου και να εκπυρσοκροτήσω πάνω στη δική μου απρέπεια και επιδεικνυόμενο εγωιστικό κίνητρο αποδοχής της, με σκοπό και μέσο, χωρίς να συνειδητοποιήσω το σφάλμα του και τον κατατρεγμό του.
Ζητάμε, επικαλούμαστε, αλλά καλά λένε, από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο. Λες και τώρα υπάρχει! Αλήθεια, αν το βρείτε, σφυρίξτε ρε παιδιά μπας και το δω κι εγώ πια! Τι και αν θέλησα να τη δεχτώ και να συγχωρήσω άτομα και καταστάσεις, με συνεπήραν, με πήραν και με σήκωσαν, αλλά έβαλα μυαλό που λέτε, από δω και πέρα, τα συγχωροχάρτια ελάχιστα. Μη σας πω ότι τα διαθέτω και τα παραθέτω σε ελαχιστότατα άτομα, αν κι εφόσον κριθούν και δεν επικριθούν απ’ τις πράξεις τους. Συγγνώμη θα πω, θα ομολογήσω, μα τώρα πια φοβάμαι και να την προφέρω, σαν ένα πρόσφορο πεθυμιάς της αποδείξεως της αποδοχής της. Μα οι καταστάσεις, τα άτομα, τα χρόνια δύσπεπτα σε έναν οργανισμό που οργιάζει το ψέμα και εξειδικεύτηκε η καπηλεία των συναισθημάτων και η κρίση της απώλειάς τους.
Για να ειπωθεί μια συγνώμη, όσα κομμάτια κι αν έγινε η ψυχή μας, όσα αποκαΐδια κι αν συνιστούν το ολοκαύτωμά μας, ποτέ δεν θα είναι ικανή για να σταθεί στο απυρόβλητο του κατακερματισμένου μας ψυχικού παιδεμένου κόσμου, εν γνώση των απαίδευτων κι άκυρων ημιτελών απρόσωπων προσωπικοτήτων τους. Καρδιά μου όπου και να πας, λάθος ανθρώπους αγαπάς! Καρδιά μου λίγο στάσου ν’ ακούσεις την καρδιά σου!
Άννα Ζανιδάκη