Και θες τόσο πολύ να τον μισήσεις, αλλά οι αναμνήσεις δεν σε αφήνουν…

Περνούν και φεύγουν οι έρωτες… Είτε εκούσια, είτε ακούσια οι άνθρωποι αφήνονται να αφεθούν και χάνονται. Τα κορμιά παγώνουν και τα λόγια γίνονται μαχαίρια. Το τέλος δεν θυμίζει σε τίποτα την αρχή. Πονάει. Κι εκεί λίγο πριν το φινάλε μια λησμονιά σε κατακλύζει. Τι να έχουν απογίνει άραγε τα λόγια αγάπης; Πού να έχουν χαθεί οι στιγμές; Πόσο θα ήθελες να ξανανιώσεις την ασφάλεια και τη θαλπωρή που σου προσέφερε… Αλλά εκείνος έχει ήδη φύγει για άλλες αγκαλιές, για άλλους ουρανούς, δεν έχει σημασία, το θέμα είναι ότι δεν είναι εδώ κι εσύ ήθελες λίγο χρόνο ακόμη. Τώρα γλύφεις και να επουλώνεις τις πληγές σου. Ζεις με την ελπίδα να σε θυμάται ο άλλος και με τον φόβο μην αναλώνεται σε καινούριες αγκαλιές και μια ανομολόγητη επιθυμία να γυρίσει σε σένα κι ας ξέρεις ότι δεν θα συμβεί.

Κι όσο περνά ο καιρός, τόσο συνηθίζεις την απουσία. Όλα σιγά σιγά αλλάζουν, αλλά το μυαλό ξεγλιστρά καμιά φορά και απορεί. Δεν είχες νέα του, δεν σε έχει ψάξει, δεν έχει ακουστεί από τη μέρα που έφυγε. Τόσο λίγο νοιάστηκε; Και θες τόσο πολύ να τον μισήσεις, αλλά οι αναμνήσεις δεν σε αφήνουν… Είναι τόσες οι στιγμές. Τα γέλια, οι βόλτες, τα χουχουλιάσματα, εκείνα τα χαζά αστεία με τα οποία μόνο εσείς γελούσατε. Σου λείπουν και τα θες όλα πίσω. Και μετά σαν συννεφιασμένος ουρανός σε πολιορκούν οι τσακωμοί και οι καβγάδες που ζήσατε. Να το άξιζε όλο αυτό;

Η μνήμη και τα αισθήματα είναι ο χειρότερός σου εχθρός σε αυτή την προσπάθεια να ξεχάσεις. Νιώθεις ότι έχεις γίνει έρμαιό τους και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις. Έτσι είναι αγάπη και ο έρωτας, πότε σε απογειώνουν και πότε σε πετάνε σε ελεύθερη πτώση. Ή θα πετάξεις ή θα σκοτωθείς. Ή θα επουλώσεις τις πληγές σου ή θα σε φάει το σαράκι. Μόνο που το δικό σου το μυαλό δεν είναι σε σένα, ταξιδεύει στον άλλο. Θες να μάθεις απεγνωσμένα τι κάνει και πού είναι.