[Γράφει η Στέλλα Σωτήρκου]
Δεν μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια στην αρχή, θυμάσαι; Γιατί ήταν σκοτεινό το βλέμμα σου και μες στην καταχνιά. Αλλά έλαμπες έστω για στιγμές, όταν σου ‘δειχνα την αγάπη μου, για στιγμές μόνο… Ύστερα πάλι σκοτάδι και σιωπή, που σου τρελαίνει το νου, παρόλο που το στόμα μιλά για την καθημερινότητα. Αργότερα πήρα το θάρρος και σε κοίταξα κατάματα. Θεέ μου! Πόση θλίψη έκρυβες εκεί μέσα, που με καταπλάκωσε και με το ζόρι ανέπνεα! Πάλεψα, μεταμορφώθηκα σε κλόουν, σ’ αφουγκράστηκα. Δεν ήθελες όμως να ξεφύγεις απ’ το σκοτάδι, αλλά ούτε κι εγώ θα σου επέτρεπα να με τραβήξεις σ’ αυτό. Οι μέρες που ακολούθησαν δύσκολες, οι νύχτες ακόμα πιο πολύ. Τώρα κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι… πόσο καιρό έχω να δω τα μάτια σου να καθρεφτίζονται στα δικά μου;