Σκέψεις που πάλευε χρόνια τώρα να τις κάνει δικές της και να σταματήσει το κρυφτούλι με τον αγαπημένο της. Προσπάθειες που πάντα έπεφταν στο κενό, καθώς είχε μάθει να την χειρίζεται και να απαιτεί τρόπο συμπεριφοράς απέναντί του. Της το ‘χε επιχρυσώσει το χάπι και τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί ικανό για να αμφισβητήσει στα λεγόμενά του, τον άνθρωπό της. Έτσι τον ένιωθε. Απ’ το 2005 που τόλμησε να ανοίξει μια απλή συζήτηση τότε, μα μετέπειτα σε μια αμοιβαία πίστευε αγάπη, αλλά στο τέλος σε έναν όλεθρο, καταστροφικές οι αφές κι οι υφές του χαρακτήρα του, ολοένα και την προβλημάτιζαν και της τριβέλιζαν το νου. Της το γυρόφερναν για να φύγει, να απέχει απ’ όλο αυτό το γαϊτανάκι ορμών και παρορμήσεών τους.

Τον αγάπησε αληθινά, μα κατάλαβε πως έπαιξε άσχημα με την ψυχή της, πράγμα που δεν το επέτρεπε σε κανέναν πίστευε. Ήρθαν όμως τα γεγονότα και τη διέψευσαν. Τώρα πια την είχε πάρει την απόφαση, σκληρή θες, παρορμητική, ότι και να ‘ταν, ο κύβος ερρίφθη, είπε στον καθρέφτη της και σχημάτισε το νούμερο του κινητού του. Απ’ την άλλη γραμμή, παρακάλια, συνηθισμένος τρόπος συναισθηματικού εκβιασμού, μα τώρα δεν μασούσε, ήθελε τη ζωή της πίσω, αφού στυγνά και στεγνά την είχε αδειάσει για μια φορά ακόμη. Αλλά αυτή η φορά ήταν η τελειωτική. Όσο και να παρακαλούσε, όσα δάκρυα κι αν έχυνε, η απόφασή της είχε παρθεί.

Τι κι αν πονούσε κι αν λιγοψυχούσε, ένα ήταν το ζήτημα, να σωθεί απ’ αυτόν που δεν την σεβάστηκε, ούτε αυτήν, ούτε τον χώρο της. Αυτό κι έγινε, έκλεισε μια για πάντα τόμους, 15 χρόνων κυνηγιού, λαθών δικών της και το κυριότερο, τον πίστεψε και διεκδικούσε χώρο και χρόνο επίσημα, όχι σαν κλέφτες. Ήξεραν πολύ καλά το ρόλο τους και τον αποδέχθηκαν κι οι 2! Μα ξεκάθαρα πια, δεν θα ήταν εκεί για πάντα να τον περίμενε. Εκείνη την περίμεναν τα βλαστάρια της, ό,τι αγάπησε και της έδινε ζωή και ανάσα επιβίωσης, καθώς ανέλαβε για μια φορά ακόμη, ως γυναίκα με κότσια, να πάρει τη ζωή της στα χέρια της.