[Γράφει η Άνδρεα Αρβανιτίδου]
Κουράστηκα να βάζω πλάτη για ανθρώπους που στην πρώτη ευκαιρία μου γυρνούν την πλάτη… Και η ψυχή προσφέρει, άραγε μέχρι πότε; Πότε το μέσα μας κουράζεται να δίνει, να προσπαθεί, να βοηθάει και να χαμογελάει, όταν το μόνο που βλέπει είναι μια γυρισμένη πλάτη; Όσο κι αν προσπαθείς, όλα πέφτουν στο κενό. Για πόσο ακόμα να μειώνεις τον εαυτό σου και το “εγώ” σου; Έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, έρχεται το χαστούκι που σε ξυπνάει, μέσα από μια δύσκολη κατάσταση τα βλέπεις πλέον όλα πιο καθαρά. Όταν εσύ δίνεις τα πάντα για κάποιον, είναι πολύ άσχημο να βλέπεις μόνο την σκιά του άλλου. Να παίρνει αυτό που θέλει και χρειάζεται από σένα και μετά να σε ξεχνάει σαν να μην υπήρχες ποτέ.
Περισσότερο όμως άσχημό είναι που αφήνεις τους άλλους να φέρονται έτσι. Τους κάνεις θεούς και μετά από ένα διάστημα, όταν το αληθινό πρόσωπό τους έρχεται στην επιφάνεια – γιατί τίποτα δεν κρύβεται, όλα έρχονται στο φως -, τότε μετράς μόνο απώλειες, ψεύτικες συμπεριφορές, αχαριστία και μια πραγματικότητα που κλονίζει όλα όσα πάλευες να χτίσεις πάνω σε μια άμμο που με το πρώτο κύμα διαλύθηκε. Η πλάτη πλέον είναι κάτι πολύ σημαντικό και δεν την βάζουμε για κανέναν, μόνο για τον εαυτό μας θα το κάνουμε, καθόλου εγωιστικό, θα έλεγα ότι πιο υγειές.
Όσο μέσα μας δικαιολογούμε τα πάντα, τόσο αφήνουμε την ψυχή μας γεμάτη πληγές. Τόσο επιτρέπουμε στους άλλους να μας χειρίζονται, να μας μειώνουν και να μας πληγώνουν. Όταν κάποιος αξίζει κομμάτια της ψυχής μας, φαίνεται όταν βρίσκεσαι στα πατώματα και σε μια αδύναμη στιγμή. Στην αρχή όλοι είναι αγκαλιές, φιλιά, αγάπη και υποσχέσεις και μετά από καιρό όλα αρχίζουν να είναι ξεκάθαρα, αρά ο χρόνος και οι δυσκολίες δείχνουν τι έχει πραγματικά αξία. Τι κρατάμε και τι πετάμε για να μην καταπιέζουμε το μέσα μας. Δεν αξίζει για κανέναν να το περνάει όλο αυτό…
https://www.andreaarvanitidou.com/