[Γράφει η Joanna Sou]
Η δεύτερη ευκαιρία υπάρχει πάντα εκεί, να δίνεται. Άλλη ιστορία είναι αν την αξίζει ο άνθρωπος αυτός. Η κασέτα κάθε φορά να παίζει το ίδιο τραγούδι. Αναμασημένα λόγια που τα έχεις σιχαθεί. Ο σκηνοθέτης να κινηματογραφεί κάθε φορά τις ίδιες σκηνές. Λες ότι το έργο κάπου το έχω ξαναδεί. Μα γιατί; Αφού οι άνθρωποι λένε είναι διαφορετικοί, δεν πρέπει να τους βάζεις στο ίδιο τσουβάλι. Όταν ξεκινάς λοιπόν με την ελπίδα και καταλήγεις στην απελπισία, πώς να πετάξεις το φόβο σου στα σκουπίδια; Τον συνηθίζεις, τον κάνεις φίλο σου, τη καλύτερη συντροφιά σου. Είναι το δικό σου όπλο,
σαν ένα εργαλείο επιβίωσης ή μήπως δικαιολογίες για να μην προχωρήσεις; Χτίζεις άμυνες παντού, περιφράζεις τείχη τόσα πολλά, που στο τέλος εγκλωβίζεσαι και εσύ η ίδια μέσα σε αυτά. Δεν αφήνεις τους άλλους να έρθουν κοντά σου, μα δεν βγαίνεις κι εσύ από το κάστρο που έχεις χτίσει.
Μα έτσι είναι η σκληρή πραγματικότητα, ζεις κάθε μέρα τις ίδιες μαύρες, μονότονες σελίδες του βιβλίου σου. Θες τόσο πολύ να βγεις, να απεγκλωβιστείς, μα κάτι δεν σε αφήνει. Τι είναι αυτό; Eίναι ο φόβος από μόνος του; Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό! Όλα από κάπου ξεκινάνε, κάπου φωλιάζει η αιτία του κακού. Κανείς δεν γεννήθηκε να φοβάται, κανείς δεν θέλει να μένει μόνος του. Για όλα υπάρχει ένας λόγος.
Πώς να αφεθείς, να νιώσεις έτοιμη για ένα νέο ξεκίνημα; Όταν κάθε φορά πέφτεις στον ίδιο βούρκο, φοβάσαι πως στο τέλος θα σε πνίξει. Και το χειρότερο είναι να φτάνεις να ακούς την ίδια τρομαγμένη φωνούλα μέσα σου. «Μην με αφήνεις! Φοβάμαι να αφεθώ! Πονάνε ακόμα οι πληγές του παρελθόντος!». Είναι άδικο όμως να μην μπορείς να δώσεις ευκαιρία, όταν έρχονται στη ζωή σου οι σωστοί άνθρωποι. Δεν είναι δικό τους πρόβλημα κι ούτε θα κάτσουν να γκρεμίζουν για πολύ τα τείχη που έχτισες εσύ γύρω από το φόβο σου. Δικός σου σκοπός να πολεμήσεις και να γειάνεις τις πληγές σου.