[Γράφει η Άνδρεα Αρβανιτίδου]
Δεν μπορώ να προσπαθώ να βρω την αγάπη σ’ έναν κόσμο γεμάτο με άδεια από συναίσθημα κορμιά… Αδειάσαν ψυχές από το συναίσθημα της αγάπης, της συμπόνιας και της κατανόησης. Γέμισαν με όλα τα αρνητικά, που φθείρουν κάθε στιγμή, την ζωή και την ευτυχία του καθένα χωριστά. Στο δρόμο άνθρωποι αγέλαστοι, ανέκφραστοι, χωρίς χρώμα στα πρόσωπά τους, με μάτια θολά, δυστυχισμένα. Πού να βρω την αγάπη, όταν έμαθαν να την κλειδώνουν, να την απαρνιούνται με τον φόβο μην πληγωθούν; Έτσι σταματάνε να ζουν και να ελπίζουν…
Τώρα θα μου πείτε από πότε εγώ έγινα ειδική. Απλά κοιτάω πίσω, θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και αναπολώ αληθινά χαμόγελα χαράς. Τότε που όλα ήταν πιο αθώα και πιο αληθινά, τότε που δεν ξοδεύαμε τα “σ’ αγαπώ” μας σε κάθε τυχαίο που συναντούσαμε στην ζωή μας. Τότε που η λέξη «συγνώμη» είχε πραγματική αξία, όταν την λέγαμε είχαμε πραγματικά μετανιώσει. Στο σήμερα βλέπω μόνο πονηριά και απάτη σε συναισθήματα που κάποιος ακόμα θέλει να ζήσει. Κάποιοι έχουν μείνει στην εποχή του τότε, σε ένα ροζ συννεφάκι και δεν θέλουν με τίποτα να κατέβουν από εκεί και γιατί να κατέβουν, δεν υπάρχει “πρέπει να πας με το ρεύμα”, υπάρχει “θέλω να ακολουθώ τον εαυτό μου και μόνο”.
Κορμιά άδεια από κάθε ζωή πλέον με τρομάζουν και δεν θέλω ούτε στα μάτια να τα κοιτάω και δυστυχώς γύρω μου έχω πολλά, πάρα πολλά. Μπροστά τον πόνο γυρίζουν την πλάτη μην τυχόν και κολλήσουν πόνο. Από πότε ο πόνος κολλάει; Μήπως δεν γνωρίζουν ότι η αγάπη, το ειλικρινές δόσιμο, το ενδιαφέρον μεταδίδεται και δίνει νόημα σε αυτή την δύσκολή ζωή; Μήπως επειδή κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι ή ζωή είναι στιγμές, ότι η αγάπη είναι το άλφα και το ωμέγα για να ευτυχήσουν;
https://www.andreaarvanitidou.com/